Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1929, Síða 27

IfJUNN
Oscar Wilde.
217
eins fáránleg og sú, sem kemur fram í glamuryrðinu:
Jafnir fyrit' lögunum! Jafnir fyrir lögunum — það
merkir, að sama höggið, sem veldur því, að asninn slær
og stendur aftur kyr, drepur, ef það hittir fiðrildiðt
Hvílíkt réttlæti! Margir eru í Wandsworth-fangelsi, og
allir þola þeir ranglæti, en það er ekki nema á einum
þeirra, sem tæta hampinn, að blæðir úr fíngerðum fing-
urgómum, sem vanir voru að láta vel að blýanti eða
blómi; það er ekki nema hjá einum þeirra, sem ekki
mega tala, að bældur er niður heill heimur af töfrum
með því að halda vörum hans lokuðum. Það, sem
hrottalegir fangaverðir hans lokuðu augunum fyrir, gátu
samfangar hans, sem voru mannúðlegri, ekki komist hjá
að taka eftir. Með innilegri samúð hvíslaði einn þeirra
einn dag að baki honum á garðþramminu, í stolnum,
tilmældum orðum:
Þú þjáist meira en við.
Innan hálfs árs var hann fluttur til Reading dýflizur
og þar var hann refsitímann á enda. Reading var sama
píslarbúrið og Wandsworth, og innan skamms tíma var
hann orðinn þrotinn að heilsu. Hr. Frank Harris samdi
þá bænarskjal, og fór þar fram á, að með því að hörð
vinna í tvö ár hefði verið úrskurðuð af konunglegri
nefnd að vera langt of hörð refsing, og með því að hr.
Oscar Wilde ætti sér tígulegan sess í enskum bókment-
um og væri nú að missa heilsuna, yrði honum gefnir
eftir sex mánuðir af fangavist sinni. Formaður fangelsis-
uefndarinnar, Sir Evelyn Ruggles Brise, gagnmentaður
maður, hafði sagt honum, að ef einn eða fleiri meðal
fremstu rithöfunda Englands, t. d. George Meredith,
yildi undirskrifa bænarskjalið, mundi Wilde verða náðað-
ur. Hr. Harris fór til Meredith, en fékk blákalt afsvar,
uieð þeim rökum, að manni, sem leyfði sér að láta und-