Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1929, Side 28

218
Oscar Wilde.
IÐUNN
an þess kyns ásfríðum, æffi ekki að fyrirgefa! Hr. Harris
sneri sér til annara höfunda, en fékk afsvar hvarvefna.
Sumir vildu ekki, aðrir þorðu ekki. Það er heldur en
ekki votfur um félagsanda enskra rithöfunda, að enginn
sfóð hér búinn til að sfytta starfsbróður sínum smánar-
legustu kvalastundir, þrátt fyrir — eða var það af því?
— að þessi starfsbróðir var stærri andans maður en
nokkur þeirra. Alt, sem hr. Harris gat á unnið, með vin-
gjarnlegum atbeina nefndarformanns, var að fá kjör hans
bætt í fangelsinu síðasta hálfa árið. Svo öflug áhrif
hafði þessi breyting á hann, að í stað sjálfsmorðs-áforms-
ins og haturs hans á böðlum sínum, sem hingað til hafði
þróast eitt í hug hans, fyltist hann nú vorkun, jafnvel
með þeim. Honum var Ioks leyft að skrifa, og út úr
Reading fangelsi, og út yfir heiminn, hljómaði nú hinn
fagri gleðiboðskapur miskunnseminnar, sem aðrir gáfu
nafnið: De Profundis. Höfundurinn að De Profundis,
það var sá maður, sem VA/ills dómari sagði um í máls-
ágripi sínu, að hjá slíkum manni væri ekki til neins að
ætla sér að tala til göfugra tilfinninga.
An þess að vanmeta miskunnarlausan hreinleik þessar-
ar bókar, nakta listræna fegurð hennar, vitsmunabornar
ástríður hennar, — án þess að gleyma því eitt augna-
blik, að hún starir út í heiminn með augnaráði manns,
sem hefir séð, — get ég ekki verið sammála æfiritur-
um Wilde’s um það, að hér hafi göfugt eðli hans borið
ríkulegastan ávöxt. Þetta er bók eftir mann með stór-
læti sitt brotið; nístingsóp stynjandi manns, sem tvö ár
hefir legið við vegbrún, er engir fóru fram hjá. Og mig
hlægir það að vita, að eftir að hann kom út úr fangels-
inu, náði fastúð hans sér aftur. Oscar Wilde var glað-
vær heiðinn andi, sem ekki varð knúður til kristindóms-
kendra játninga, nema á meðan fangelsiskeyrið gat látið