Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1929, Síða 49

IÐUNN
Næturtöfrar.
239
fremur ofsahlátri eða veini, sem hrópaði til himins, gaf
ég ekki gert mér grein fyrir. En ég hneig meðvitundar-
laus til jarðar.
Þegar ég rankaði við mér aftur, lá ég í rúminu í
herbergi mínu. Konan mín spurði: »Hvað gekk eigin-
lega að þér?« Ég svaraði, nötrandi af angist: »Heyrðir
þú ekki hljóðið, sem allur geimurinn endurómaði —
haha, haha, haha?« Konan mín hló og svaraði: »Ég
heyrði ekkert annað en þvt frá fuglahóp, sem flaug fram
hjá okkur. Þú ert hræðslugjarn*.
Daginn eftir fékk ég vissu fyrir því, að þetta hafði
verið andahópur, sem flaug í suðurátt, eins og venjulegt
er á þeim tíma árs. Eg þegar kvöldaði, fór ég aftur að
efast, og í ímyndun minni dundi öll himinhvelfingin af
hlátri við hvern minsta skarkala, sem að eyrum mér
barst. Þetta ágerðist svo, að ég þorði varla að tala orð
við konu mína, eftir að dimt var orðið. —
Svo tók ég þá ákvörðun, að við færum í ferðalag
upp eftir fljótinu. Hræðslan vék frá mér í tæru og svölu
nóvember-loftinu. í nokkra daga var ég hress og á-
nægður.
Við beygðum af Ganges-fljótinu og fórum upp eftir
ánni Khoré, og að lokum lágum við á Padma-fljóti, sem
mókti eins og risaslanga, er Iiggur í vetrardvala. Norðan
við ána voru ömurlegir, gróðurlausir sandhólar, en á
bökkunum að sunnanverðu uxu mango-runnar, sem
teygðu sig alveg upp í ginið á hinni skuggalegu elfi.
Þegar fundinn var hentugur lendingarstaður, batt ég
bátinn við fljótsbakkann. Við hugðum að dveljast eitt-
hvað á þessum stöðvum.
Einn góðan veðurdag vorum við á gangi. Við vorum
komin alllangt frá bátnum. Það leið að kvöldi. Geislar
hinnar hnígandi sólar urðu magnminni og daufari, og