Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1929, Side 62

252
Lifandi kristindómur og ég.
IÐUNN
skyldi brullaupið, lýsti presturinn með hjónaefnunum af
prédikunarstólnum. Fyrrum fór lýsingin fram þrjá messu-
daga samfleytt. En eftir að ég komst af óvitaaldri, var
látið nægja að lýsa einu sinni. Fáeinum dögum fyrir
brúðkaupið sendu hjónaefnin mann með boðsbréf út um
sýsluna. Venjulega var margt manna boðið til brúð-
kaupsins, og fór valið eftir tengdum, vináttu eða mann-
virðingum. Snemma á brúðkaupsdaginn riðu hjónaefnin
og boðsgestirnir til kirkju. Áður en gengið var í kirkj-
una, var brúðurin færð í dýrindis skautbúning, og glóði
hún öll í beltum, spennum, sylgjum og krókapörum. Að
því búnu gekk mannsöfnuðurinn hátíðlegan brúðargang
út í kirkjuna. Prestskonan leiddi brúðurina. En ekki
man ég, hvort brúðguminn rölti einn síns liðs. Brúð-
hjónin settust á bekk fyrir framan gráturnar og greinar-
góðir svaramenn til beggja handa. Síðan fór vígslan
fram með sterku guðsorði, handayfirlagningum og hátíð-
legum sálmasöngvum. Þetta var talin guðleg ráðstöfun
í Suðursveit.
Þegar vígslunni var lokið, reið öll hersingin í einu
kófi heim á brúðkaupsbæinn, en það var oftast heimili
brúðgumans. Og nú voru etnir fínir réttir, drukkið púns,
sagðar sögur, skeggrætt um heima og geima, sungið,
dansað og flogist á. Áður fyr voru réttirnir bornir á
borð í trogum. En þegar Steinn afi minn giftist fyrri
konu sinni, var sú nýjung upp tekin, að bera fyrst á borð
tóma leirdiska og þar á eftir réttina. Fyrir þessari ráða-
breytni stóð frammistöðumaðurinn. Hann hafði verið bú-
settur á Austfjörðum um eitt skeið. Þar hafði hann til-
einkað sér ýmsa nýja siði, er hann flutti síðar inn í
hina klassisku menningu feðra minna. Þegar afi minn
sá veizlugestina sitja vatnandi yfir galtómum leirdisk-
um, rann honum í skap og hrópaði til frammistöðu-