Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1929, Side 66

256
Lifandi kristindómur og ág.
IÐUNN
Komdu, kisa mín,
kló er falleg þín,
og grátt þitt gamla trýn.
Mikið malar þú.
Mér það líkar nú.
Víst ertu vænsta hjú.
Banar margri mús.
Mitt og friðar hús.
Ekki er í þér lús.
Oft þú spilar brús.
(Jndra sniðug, létí og liðug,
leikur bæði snör og fús.
Við skulum drekka dús.
Þetta voru sólskinsblettir lifandi kristindóms.
En ég stóð hnípinn úti í horni, þrunginn af myrkri
hinnar einu sáluhjálplegu trúar.
Helgidagahald var yfirleitt strangt í föðurgarði. Það
var einnig talinn Guðs vilji. A þrenningarhátíðum málti
enginn snerta önnur verk en nauðsynlegustu bústörf,
svo sem matreiðslu og gripagegningar. Nýársdagur, skír-
dagur, föstudagurinn langi og uppstigningardagur voru
auðvitað heilagir haldnir. Kóngsbænadagurinn var og
haldinn helgur, að minsta kosti framan af æfi minni
í föðurhúsum. Þá var lesinn sérstakur húslestur, sem
gerður var fyrir þann dag. Virkur var aftur á móti sum-
ardagurinn fyrsti. Þá var sumri fagnað með löngum
lestri í einhverri postillu.
Ekki mátli heldur að öllum jafnaði önnur verk vinna
á sunnudögum en brýnustu heimastörf. Einstaka maður,
einkum kvenfólk, leyfði sér þó að hafa ýmislegt ann-
að smádútl handa millum, eftir að á daginn leið. Og ef
þerrir var á sunnudegi í óþurkatíð á slætti, kom það
fyrir, að menn reyndu að bjarga heyjum sínum undan
skemdum.
Áður en grunnfærni efnishyggjunnar hóf sigurför sína
um Vesturlönd, var trúin á margvísleg dularöfl og dul-
arverur lifandi þekking kristinna þjóða. En eftir að
efnishyggjan settist í hásæti heimskunnar, bakverptist
kristinn lýður við dulvísi feðra sinna og varpaði slíkum