Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1929, Side 82

272
Lífandi kristindómur og ég.
IÐUNN
spurði ég Stein afa minn einslega, hvers vegna gamla
konan hefði drukkið upp úr spilkomunni.
Þa — þa var messuvín i kaleiknum, karl minn.
Er þetta messuvín eins gott og duggukoníjak?
Stopp! þe — þetta er óáfengur askoti.
Eg var staðráðinn í að ganga aldrei til altaris. En
nú fór sem endranær, þegar ég átti í höggi við guð-
ræknisiðkanir, að ég var neyddur til að láta undan.
Nokkrar vikur fyrir altarisferðina þjáðist ég af smán og
viðbjóði. Einkum bauð mér við að liggja á fjórum fót-
um og éta hvítan pappírsmiða, sem ég heyrði fullorðna
fólkið kalla oflátu. Ég var sannfærður um, að oflátan
hlyti að gera mér bölvun. Annaðhvort yrði ég að hósta
henni upp úr mér eða renna henni niður og eyðileggja
í mér magann. Ef til vill límdist hún líka fyrir barka-
opið og kæfði mig. Þó fanst mér sú tilhugsun jafnvel
kvíðvænlegust að fara að hósta og ræskja mér inni í
mannsöfnuðinum og frammi fyrir hempuskrýddum presti.
Það yrði saga til næsta bæjar. Og hvað átti ég svo að
gera við oflátuna? Átti ég að skyrpa henni niður á
gólf? Ég sá enga leið til að lauma henni undan, svo
að lítið bæri á. Þessu flókna vandamáli velti ég fyrir
mér fram og aftur og aftur og fram í margar vikur, en
heilabrot mín báru engan árangur.
Á æskuárum mínum þjáðist ég af þrotlausum ótta. Égvar
hræddur við illhveli. Ég var hræddur við orma, pöddur og
ála. Ég var hræddur við ofviðri. Ég var hræddur við guð-
ræknisiðkanir. Ég var hræddur við mýs og stórhyrnda
^ /
hrúta. Eg var hræddur við sóttir og dauða. Eg var
/ /
hræddur við lík. Eg var hræddur við naut. Eg var
hræddur við myrkrið. Ég var hræddur við illa anda. En
hræddastur var ég þó við mennina. Ég gerði mér far
um að skáganga fólk. Ég hliðraði mér hjá að sækja