Eimreiðin - 01.07.1932, Blaðsíða 120

352
FAGNAÐARERINDI HÚMANISMANS eimREIÐIN
trúnni á guð er fótum kipt undan allri trú og aðeins trúleV3
eftir. Og reynslan mun verða sú, hvar sem húmanismm
breiðist út, að þar reynist hann sálunum enginn frelsan
eða styrkjandi máttur, engin lyftistöng til menningar, heldu
upplausnarstefna, sem endar með fullkominni örvænting, ein
og gríska heimspekin. — Þannig er meðajhófið ávalt van
ratað, og stutt frá einni firru til annarar. Vmist er maðurm^
talinn ómerkilegur vesalingur eða alt á að miðast við P®r
sónugildi hans. Verst fer þó á því, þegar sama stefnan stia
að fara að halda því fram í öðru orðinu, að maðurinn s
aðeins mold og aska, en í hinu að allir hlutir séu til °ren,r
fyrir hann. Slík trúarleg lokleysa getur ekki orðið lan9' •
Fyrir húmanistunum hefur farið á líkan hátt og þeim se
stara sig hálfblinda á ljós, unz þeir sjá hvergi annarsstaö
handaskil. Þeir líta aðeins á eitt sjónarmið. Eins og ýmslí,i
undan þeim hafa teygt ímyndunina svo langt inn í hinn yfirna
úrlega heim trúarinnar, að þeim hefur á eftir fundisf Þe®.g
líkamlegi heimur raunveruleikans verða auðvirðilegur og e,n
virði, þannig hafa húmanistarnir horft svo fast á hið h'ka
lega líf og öll hin ytri fyrirbrigði þess, að þeim hefur °r ^
það gersamlega ómögulegt að skilja,, að bak við þae ^
nokkur eilífur eða andlegur heimur. í báðum tilfellunum ^
hugsun mannsins vafalaust skeikul og skammsýn. Þanmð ^
hættulegt að gerast nokkursstaðar mjög einsýnn. Lífi°
margþætt og óendanlegt. Og þörfin til trúar er einnið V1
munaleg. ^
Húmanistunum hefur farið á líkan hátt og manni, se
stendur á sjávarströnd og horfir á það hvernig aðfallsal ^
hækkar við ströndina. Aðfallsaldan er í hugsun hans
uo-nnui viu ou uiiunia. i íuianocuuau ci i nu^ouii ^ j
allífsins, og af vaxandi hæð hennar veit hann, að háflóo e
aðsigi. Hann sér sjálfan sig í öldutoppinum. En það er aí1
að, sem honum hættir við að gleyma. í flóðöldunni síal r
kraftur, sem hvorki tilheyrir hafinu eða ströndinni. Þeð ^
flóðaldan rís eru það kraftar himnanna, sem hræra ha
hinn eilífi og óhagganlegi gangur himintungla. gg
Þessvegna mun mannkynið enn sækja styrk sinn mes*aI\ur,
hugrekki í að lyfta augum sínum til himins. Enginn Se ’
nema sér til tjóns, glatað trúnni á það, að í lífi manna ^
starfi æðri kraftar en þeir, er búa í djúpi efnisins. Ein® *
himneskir kraftar hræra storm og öldu, þannig er. \(Ur
að trúa því, að í manninum, von hans og þrá, starfi ma
þess guðs, sem einn gefur lífinu takmark og gildi.