Eimreiðin - 01.07.1932, Síða 127
^'MREIÐIN
ENDURMINNINGAR
359
og Norðri sendi hélu-fröllin háu,
hrímvafin, þínum traustu klettum mót,
stattu samt fast, og vanans feysknu fjötra
með fornmanns-þreki slít af hálsi þér,
og brenn þú alla tímans fúnu tötra. —
Til þess af mæfti hjálpa skulum vér.
Hann oríi á þessum árum og síðar allmörg kvæði fyrir
j^inni Vestur-íslendinga. Ávalt kom fram í þeim það, sem
ann bar svo mjög fyrir brjósti frá því fyrsta til hins síðasta:
að hvetja hína ungu landa sína í þessu landi til að mentast
°9 verða ekki eftirbátar annara í neinu. í einu slíku kvæði
se9ir hann:
Hvað þráðum vér, er Iétum vér frá landi,
— er lág oss sýndust hæstu íslands fjöll —
og brimið söng um aflið ósigrandi
með öflgum róm — en særinn rauk sem mjöll?
Vér stundum þungt. Þær öldur einnig stundu,
því ótta vorn og þrá þær sjálfar fundu.
Hvað þráðum vér? Vér girntumst frið og frelsi,
sem frjálsir menn að ryðja’ oss sjálfum braut
og losa oss sem fyrst við flest þau helsi,
sem feður vora þjáðu’ — unz orkan þraut.
Þeir báðu’ um vor á köldum þrauta-þorra.
Vér þráðum ráðning bernskudrauma vorra.
En nú spyr hann, hvað vér séum að starfa. Hann bendir
°Ss á börnin, sem leika sér að gullum á grænum bala, og
atln vill að vér berum saman vort og þeirra starf. »Þau
^ltlna hart«, segir hann, »og tala hreystilega um það, sem
Þurfi að gerast*:
Og þótt vér brosum, bernsku’ er lítum slíka,
vér brennum sorp — en margan demant líka.
Sjá! Framtíðin er vits og vinnu smíði.
O, vinnum því á meðan dagur er!
því kapphlaup vort við aðra landsins lýði
er Ieikur einn, ef bræður reynumst vér.
En heilladís vor harmar það og grætur,
ef höft vér leggjum hver á annars fætur.
Svo hvetur hann landa sína til að komast upp á hæsta
lnd fjallsins og vill ekki að þeir hiki: