Iðunn - 01.06.1886, Side 55

JFundin Madeira.
349
var hans hinnsta bæn, að hann yrði jarðaður hjá
konu sinni.
|>egar Róbert var cláinn, bjuggum vjer um lík
hans, ruddum leiði Onnu og lögðum hann niður
við hliðina á henni. Yjer höfum ritað sögu þéirra
hjer og á hún að geymast í blýhólk undir bauta-
steini þeirra. þjer, sem einhvern tíma komið hjer
og vitjið þessa óbyggða lands, þar sem tvö elskandi
hjörtu hvíla saman í hinni þögulu gröf, minnist
þá Róberts Machams og Ounu Dorset með dýpstu
lotningu; sverð mótlætinganna liefir vofað yfir höfði
þeirra, en hjer hafa þau fundið frið. — Vjer, sem
staðið höfum yfir inoldum ykkar og fellt á þær
saknaðartár, unum hjer eigi lengur og kveðjum
ykkur því, elskuðu, látnu vinir; vjer stöndum hjer
í síðasta sinni; skipsbáturinn, er eptir varð hjá okk-
ur, flýtur fyrir landi, og eigum vjer eigi annað eptir,
en að stíga í hann og fela svo forsjóninni, hvort
hún lætur oss berast um öldur hafsins. Guð
ræður, livort vjer komumst til manna byggða«.
þ>etta var það, sem ritað var á bókfellið.1
þegar Móralés hafði lesið ritið, lögðu þeir stein-
inn yfir leiðið aptur og bjuggu um eins og áður
hafði verið; stóðu þeir síðan við stundarkorn og
ræddust við um forlög Róberts og fjelaga hans.
Nokkra háseta hafði Sargó sent upp á fjall eitt
til að litast þar um, og komu þeir eptir nokkra
stund til fjelaga sinna aptur, og kváðust sjeð hafa
1) Aldrei hefir frjetzt til báts þessa, er |>eir fjelagar
Róberts voru á, en líklegast er, að hann hafi l'arizt á
leiðinni, er |>eir hafa ætlað að leita Englands.