Iðunn - 01.06.1886, Síða 78

372
Paul do Saint-Victor:
ástvina vorra, á meðal líkarina, og fórnfæra sjálfum
oss«. Og þetta voru ekki ógnarorð ein. Umsátin
um Jerúsalem nokkrum árum s'ðar sýndi fyllilega
og greinilega, að það var alvara í þessu sjálfs-
morði heillar þjóðar. Petróníusi fannst mikið um,
að sjá þessa þjóð koma fram með auðmjúkum bæn-
arorðum, þennan mikla múg, sem ekki þurfti nema
að hefjast handa til þess að verða að óvígum her.
Hann lofaði öllu fögru og reyndi til að draga mál-
ið á langinn. líann skipaði svo fyrir, að eigi skyldi
fiytja líkneskið inn í musterið, og gerðist jafnvel
svo djarfur, að skrifa keisaranum um málið.
Ivalígúla var einmitt nýbúinn að fá brjef hans,
þegar Gyðingarnir frá Alexandríu óskuðu að ná
fundi hans. þ>að er hægt að gera sjer í hugar-
lund reiði þessa guðdóms, þegar hann varð þess
vísari, að ein vesöl austurlenzk þjóðkvísl kynokaði
sjer við að veita viðtöku líkneski hans. það var í
fyrsta sinni, sem hann mætti nokkurri mótspyrnu.
Slíkt hafði honum aldrei að höndum borið áður.
Hann rauk upp eins og vitfirringur, sem í æði
sínu og gremju hleypur og staugar höfðinu við
múrvegg, æðisgenginn af reiði, öskrandi, ógnandi
og ragnar.di. Eptirlætisgoð hans, Agrippa, konung-
ur Gyðinga, kom einmitt í því bili inn í höllina,
og þá ljet Iíalígúla gremju sína koma niður á hon-
um. Agrippa varð sem þrumu lostinn; hann bjóst
við dauða sínum og hnje af ótta fyrir því í ómeginn
í faðm þræla sinna. þannig lá hann meðvitundar-
laus í tvo daga, áður hann raknaði við. f>á var
sú breyting á orðin, að hinn guðdómlegi Kalígúla
hafði afráðið að hefna sjálfur þeirrar svivirðingar,