Iðunn - 01.06.1886, Page 81

tterðir menn til Kaligúlu.
375
mein, er varð öllum heimi að megnum harmi. J>á
blótuðum vjer og til þess að þú mættir heilum
vagni heim aka úr herferðinni á móti Germönuma.
En þessi orð stoðuðu ekkert. »|>að getur verið« —
sagði keisarinn — »að þið hafið blótað, en þá hafið
þið blótað annan guð en mig. Hvað varðar mig
um blót yðar, þegar þau’eru ekki stíluð til mín?«.
|>ví næst sneri hann sjerfráþeim, og tók á rás um
höllina, skoðaði herbergin, leit á loptsvalirnar, fann
að smíðinu, og þótti ekki nógu mikið skraut í bor-
ið, skipaði byggingameisturum sínum að smíða allt
upp með meiri íburði og skrauti. Sendimenn Gyð-
inga hjeldu í humáttina á eptir honurn, með niðurlútu
höfði. Alexandríumenn jusu yfir þá smánaryrðura
og hræktu á þá.
Allt í einu snýr keisari sjer við og spyr Gyð-
inga með alvörusvip: »Hvers vegna jetið þið ekki
tíesk?« Við þessi orð tóku Alexandríumenn að
hlægja, eins og þetta hefði verið framúrskarandi
fyndni. Júpíter ljet svo lítið að vera skeramtinn.
þeir tóku undir við hann með óstöðvandi hlátri,
alveg eins og hann endur-ómar í sölum Olymps.
En yfirmenn hallarinnar tóku óstinnt upp þessa
ofsakæti þeirra. þeir hvesstu á þá augun og gáfu
þeim í skyn, að þeir kynnu sjer ekki hóf, og hefðu
gert sig seka í ókurteisi. þeirn, sem stóðu keisar-
anum allranæst, var með naumindum leyfilegt að
brosa í návist hans. —Veslings Gyðingarnir svöruðu
með djúpri lotningu, að sinn væri siður í landi
hverju, og að til væru þau matvæli, sem væru jafnvel
bönnuð fjandmönnum þeirra. Einn þeirra tók það
fram til dæmis, að sumum þætti það samvizkusök