Iðunn - 01.06.1886, Qupperneq 149

Ivína.
443
þætti nokkuð kátleg, sem gekk í hvítnm sorgar-
búningi, las bækur sínar frá hægri hendi til vinstri,
og gerði hverja einustu atlröfn þveröfugt við það,
sem aðrir mennskir menn gera. En þegar Norður-
álfumenn fóru að kynnast Kínverjum betur, þá fór
og skoðun þeirra á þeim að breytast, og í stað þess
að gera eingöngu gys að Kínverjum og háttum þeirra
eru menn nú farnir að láta sjer skiljast, að langt
austur í heirni sje keisaradæmi, sem hafði mikla
menntun, þegar forfeður vorir voru ómenntaðir
skrælingjar, og að tunga, menntun og siðgæði þess
ríkis hefir staðizt byltingar margra alda, og má að
mörgu leyti vel standast samanburð við það, sem nú
gerist íNorðurálfu. það er að eins á fjörutlu árun-
um síðustu, er vjer höfum fengið nokkurn veginn ná-
kvæma þekkingu á Kína. Aður höfðu Kínverjar á
flestan hátt gert iitlendingum eriitt fyrir með að
komast til lands síns og fá kynni af háttumsínum.
Af Englendingum voru þar ekki aðrir er erindrekar
Austur-Indía-verzlunarfjelagsins, sem ráku verzlun í
Kanton og bjuggu þar. En í Peking voru frakk-
neskir trúboðendur, og frá þeim hafa menn flestar
sögur af Kínverjum fyrir 1840. það ár kom upp
ófriður rnilli Englendinga og Kínverja, og hefir af
sumum verið kallaður ópíum-stríðið.af því að ein af
orsökum þess var sú, að Kínverjar gerðu upptækt og
ónýttu allmikið af oplum fyrir Englendingum, í því
skyni að verja þeirri háskalegu munaðarvöru land í
Kína. þeim ófriði lyktaði svo, að Kínverjar urðu að
gjalda Englendingum mikið fje og leyfa þeim að
setjast að og reka verzlun á nokkrum stöðum í
ríkinu. Var það í fyrsta sinn, er Kínverjar urðu