Iðunn - 01.06.1886, Síða 174

K v æ ö i.
Svíalín og' lirafninn.
Kvœði þetta er danskt að uppruna og er eitt af jieim
mikla sæg af kvæðum, sem ummargar aidir hafa geymzt
í minni manna |>ar í landi og gengið frá kyni til kyns
8em nokkurs konar erfðafje. Hðfundur frumkvæðisins
er ókunnur, en prentað er |>að í fyrsta sinn 1591 í
hjóðkvæðasafni Ycdels (II., nr. 3) og margsinnis eptir
það; síðast í Grundtvig’s Danra. gamlo Folkev. II. nr. 60.
Á 17. öld liefir kvæði þessu verið snúið á íslenzku, som
svo mýmörgum öðrum samkyns kvæðum ; kölluðu ís-
lendingar þau öll einu nafni „fornkvæði11 og þótti lengi
mikið í t>au varið. Grundtvig og Jón Sigurðsson hafa
látið prenta mörg hinna eldri „fornkvæða", sem eigi eru
beinlínis þýdd eptir útlendum kvæðum, heldur eru meir
eða minna sjálfstæð kvæði um efni, sem gengið hafa um
flest lönd Norðurálfunnar á miðöldunum, en eru fru>n-
ort af íslendingum sjálfum (ísleuzk fornkvæði, 1.—4.
hepti). Af þessu kvæði, som hjer er prentað, eru til tvær
þýðingar; sú, sem eldri sýnist vora, cr mjög svo stirð og
klaufaleg cn orðrjett þýðing eptir útgáfn Vedels (sbr.
fornkvæðabók Gisla Ivarssonar nr. 153, í safni Jóns Sig-
urðssonar 405. 4to). Yngri þýðingin, Bem hjer er pront-
uð, er miklu betur ort og þó allnákvæm. Brot af henni
er áður prentað í Berggreen’s Folkos. og Molodier, 3.
útg. I., 66—7, ásamt uótum við íslcnzka lagið (frá or-
ganista P. Guðjohnsen). Til hliðsjónar eru, auk prentaða
brotsins, notuð 4 handrit: 3 þeirra oru í safni J. S. 398. 4to
(eitt þessara er aptur eptirrit af handriti í safni Jóns
Árnasonar AXII, 137) og 1 í safni J. S. 406. 4to (sem
or eptirrit af liandriti Gísla. Iíonráðssonar í safni J. Á.).
Er á fáeinum stöðum vilcið svo lítið frá þvi, sem í hand-
ritum þossum stondur. Siðasta vísan heyrir cigi til sjálfu