Búnaðarrit - 01.01.1938, Blaðsíða 60
BÚN-AÐARRI T
Í54
stöðvast, fyllist sjúki hlutinn upp með bandvef. Ekki
er enn hægt að segja neitt um, hve miklum hluta fjár-
ins batnar, en það er áreiðanlega mjög lítill hluti, sér-
staklega af mótstöðulitlum kynjum. Hcr er engu að sið-
ur um að ræða það fyrirbrigði, sem mestar vonir gefur
um það, að takast 'mætti að bjarga meira af fjárstofn-
inum með þvi að auka mótstöðu fjárins (sterk kyn,
fullkomin fæða, góð hirðing, bólusetning o. fl.) eða
draga úr kralti farsóttarinnar (hindraðar fjársam-
göngur, varnarráðstafanir einstakra bænda, almennar
ráðstafanir í sambandi við réttir o. fl.).
Hvernig eiga bændurnir að haga sér gegn mæðiveik-
inni, ef dæma skal eftir þeirri reynslu, sem þegar er
fengin, og að hve miklu leyti geta þeir vonast eftir
að sleppa betur framvegis?
Bændum þeim, sem fengið hafa mæðiveikina í fé sitt,
hefir um ásetning lamba flestum farið á einn veg.
Fyrsta árið þegar þeir heyrðu um veikina í kring um
sig og gátu búizt við því, að hún væri komin í fé sitt,
settu þeir á lömb eins og ekkert hefði í skorizt. Annað
árið þcgar veikin var í algleymingi hjá þeim, settu þeir
enn á allmikið af lömbum og treystu því, að betur
inyndi fara en á horfðist, en þegar þeir svo á næsta
misseri fara að missa bæði lömbin og veturgamla féð,
þá er að vonum kjarkurinn þrotinn hjá flestum, og
er þá víðast lítið eða ekkert sett á af lömbum.
I ljósi þeirra athugana, sem hefir verið lýst hér á
undan, er þetta það allra hættulegasta, sem hægt var
að gera. Lömbin frá árunum áður en veikin kemur
fram og einnig lömbin, senr sett eru á árið sem veikin
er skæðust, hrynja oftast niður, en úr því fer að lifa
mikill hluti af þeim (sjá töflu III). Með þvi að setja
þetta unga fé á má líka búast við því, að veikin magn-
ist, og jafnvel meira falli af stofninum cn annars hefði
orðið.