Búnaðarrit - 01.01.1938, Blaðsíða 180
172
B U N A Ð A R R I T
þjóðfélagsins. Tekjurnar af búrekstrinum eru venju-
lega ekki meiri en það, að hófs verður að gæta í hví-
vetna, en þegar bæði bóndinn og húsfreyjan eru sam-
anvalin um, að hagnýta gæðin á skynsamlegan hátt, er
oft ótrúlegt hvað þeim tekst að skapa af litlum tekj-
um.
Og eitt er víst. Hvað fæðuföng snertir, er enginn bet-
ur settur en smábóndinn, því þó tekjur búsins sé gjald-
eyrir sá sem kaupmaðurinn og samvinnufélagið fá,
þá er ætíð nóg að borða heima, af heilnæmum fæðu-
tegundum öfluðum á eigin akri eða sóttar i eigið fjós
eða hænsnahús.
Þegar þrengir í ári, er fyrst og fremst hægt að vera
án blaða og bóka, íatnaðar, og annars sem keypt er
Jiegar betur blæs, J>ví fyrst og fremst verður að veita
sér árlega, allt það sem búrekstrinum heyrir til, hins
verður ekki saknað svo mjög, J>ví fín föt eru á öllum
timum takmörkuð, og heimilisgleðin og ánægjan eru
ekki fyrst og fremst bundin við þau. Dægrastytting af
ýinsu tagi, sem bæjarbúinn telur eins sjálfsagða að veita
sér eins og mat og drykk, svo sem kvikmyndahús og
kaffihús, stendur bóndanum all fjarri, enda er slíkt
honum litt að skapi þó færi gæfist. Hann vill ekki, þó
kost ætti á, yfirgefa búfé sitt og gróandi akra, til J>ess
að sitja í samkvæmissölum bæjarins, J>ar sem glitrandi
silkiklæðnaður og ljósaflóð mætir auganu, hvar sein lit-
ið er. Óafvitandi mundi hann dæma slikan stað spill-
ingarbæli, þar sem gleði og gæfa eru fótum troðin. Og
eins og þekktur prófessor í hagfræði hefir sagt: „Hann
sem veit svo gerla, hve mikið heiðarlegt erfiði verður
á sig að leggja, til þess að lokka úr náttúrunnar skauti
þau gæði, sem hún hefir að bjóða, mundi tæpast skilja,
hvernig slíkur auður og allsnægtir gætu myndast á
heiðarlegan hátt.“
Sem traustur hlekkur í keðju þeirri, er heldur þjóð-
félagsskútunni á réttum kili, bæði efnalega og menn-