Búnaðarrit - 01.01.1938, Blaðsíða 116
110
BUNAÐARRIT
asta gætni einkenndi allar athafnir hans. Hann vildi
aðeins það sem séð var hann gat, en allt var það gott
og gagnlegt.“
Saga Eiríks náði svo langt, að er hann lct af húskap,
hafði hann ræktað land sem framfleytti 10 nautgrip-
um og 25 kindum, og hafði þó í búskap sínum safnað
peningum er skiptu þúsundum króna.
Svona sögur voru fágætar, mest vegna þess, að sár-
fáir höfðu ráð á þeim fáu krónum, sem þurftu til
þess að geta byrjað, en um lánsstofnanir lil styrktar
slíkum mönnum var ekki að ræða. Dæmin voru því
fá, en þó nógu mörg til, að fyrirmyndir voru fengn-
ar, og fleiri skyldu fylgja síðar. Algengustu dæini þessa
tíma, hefir Thyregod skráð í annari sögu. I}ó hún sé
raunasaga má ekki ganga fram hjá henni, þar sem hún
skýrir frá þeim hlutum, sem algengastir voru, því vit-
anlegt er, að allt of margar fjölskyldur lifðu við kjör
ámóta og „Prins Vendelbjerg" —- bóndinn, sem eins
og svo margir aðrir vann hjá landsdrottni sínum.
I dag —- 100 árum el'tir að saga Thyregods er færð
í letur, hljótum vér að bera kjör Vendelbjergs saman
við kjör smáhændanna á tuttugustu öldinni. Saga hans
er svona:
„Bjartan sumarmorgun reis Stefán Vendelbjerg úr
rekkju sinni, klæddist hinum fátæklegu hversdagsflík-
um, og hugðist hljóðlega og í slcyndi laumast út um
dyrnar. f sama bili vaknar Itona hans og segir:
— Stefán, hvert ætlar þú?
—- Til vinnu minnar á Sæbóli.
— Svona snemma?
— Á Sæbóli fara menn snemma á fætur. Komi ég
ekki fyrstur að verki, fæ ég atyrði og hlýt illt af.
— ó Stefán, mundu el'tir okkur. Við háttuðum svöng
í gærkvöldi og við höfum ekkert að horða í dag.
— Ég er ekki guð almáttugur og get hvorki látið
hrauð né kiöt rigna af hiinni. Hvað get ég meira en ég