Búnaðarrit - 01.01.1938, Blaðsíða 248
240
BÚNAÐARRIT
ur vex upp og verður bóndi. Og e£ hann man, varð-
veitir hann fyrir sitt leysi bæði heiður og heillir bænda-
stéttarinnar og þjóðarinnar allrar.
XVII.
Nú teljum vér árið 1938. Er nú ekki bezt að setja
botninn í sorgarsöguna um heyskort og hordauðann,
sem hófst með Hrafna Flóka fyrir meir en þúsund
-árum og byrja einmitt á þessu ári á fyrsta kapítula í
nýrri sögu, fallegri sögu, sem á að endast meir en
þúsund ár og aftur þúsund ár, sögunni um gætilega,
trygga heyjaásetning á hverju hausti, um góða með-
ferð á öllum skepnum, um árvísan arð af öllum bú-
stofni sérhvers bónda, ef slys eða veikindi ekki vilja
til; sögunni um síhækkandi heiður og heillir bænda-
stéttarinnar í þúsund ár og aftur þúsund ár, og öll þús-
und, sem þjóðin á að lifa í voru landi?
Ég veit með vissu, að ef slík saga gerðist — og hún
iná til að gerast, þjóðin hefir ekkert leyfi til að lifa
aðra sögu og má ekki við því, — þá munu renna upp
fegri blómatímar á voru landi, en nokkur getur sett
sér fyrir sjónir til hlítar.
Þegar sérhverjum bónda á landinu er orðið óhætt,
hvað sem á dynur, þó hann sé á norðan, þó hríðin æði
dag eftir dag og viku eftir viku, þó ísinn loki höfnum
norðanlands, og klakinn hafi reyrt allt i dróma, þá er
það af því að hér hafa gerzt undur og stórmerki, því
að þjóðin er orðin skynsamari og um leið mannúð-
legri og mildari. En slíkrar forsjálni og mildi mundi
•einnig gæta í öðrum efnum, helzt öllum efnum, henni
til ævarandi heiðurs og blessunar.
Það er undir bændastéttinni sjálfri komið og öllum
landsins lýð, hvort slík undur gerast eða eigi. En hún
á ekki að geta komizt hjá að lifa nýja blómatíma í
síhækkandi sæmdum.