Hlín - 01.01.1961, Blaðsíða 81

Hlin
7‘J
Jeg hef, því miður, ekki þá þekkingu á rótum eða stofn-
um íslenskrar tungu, að jeg geti nje ætli mjer að kveða
upp neinn úrskurð, bygðan á vísindalegum grundvelli.um
hver framburður á vafaatriðum í rnálinu sje rjettastur.
Þær hugleiðingar, sem hjer fara á eftir, eru því aðeins
mínar persónulegu skoðanir og athuganir. Má vel vera,
að öðrum finnist þær rangar, og sje hægt að rökstyðja
það, er jeg fús til og mjer skylt að taka það, er rjettara
reynist“.
Jeg hef þó borið þessar skoðanir mínar undir dóm máls-
metandi manna á þessu sviði, og skerast þeir væntanlega
fljótlega hjer í leikinn, því ógerningur er að hafa lengur
á hendi kenslu í framburði íslenskrar tungu, án þess að
tíl sje opinberlega viðurkent. ríkismál, sem sje hægt að
benda á sem fyrirmynd, sem allir eiga að keppa eftir
að ná. Svo má ekki líðast, að annar framburður heyrist
þar sem „hið talaða orð“ er flutt opinberlega en sá, sem
viðurkenningu hefur fengið sem hinn eini rjetti, svo sem
af leiksviði, úr prjedikunarstól, í útvarpi, í skólum o. s.
frv.
Þá fyrst er með góðri samvisku hægt að segja við fólk,
sem kemur og biður um tilsögn í leiklistinni: „Þú verður
fyrst af öllu að læra að tala íslenskul"
Það hefur oft vakið undrun mína og aðdáun, hve nem-
endur mínir hafa tekið þessu svari vel og verið fljótir að
skilja nauðsyn þessa undirstöðuatriðis.
Jeg hef engan nemanda haft, sem hefur verið eins lengi
að skilja þetta og jeg var sjálf. En það var heldur ekki
brýnt nógu rækilega fyrir mjer í upphafi, hve þýðingar-
mikið þetta atriði er. Oftast hef ég ekki þurft nema stutt-
an tíma. til þess að opna eyru nemendanna, svo þeir yrðu
sjálfir færir um aö heyra villurnar í framburðinum, en
það er einmitt fyrsta skilyi'ðið til þess að hægt sje að yfir-
vinna þær. S. G.