Hlín - 01.01.1961, Blaðsíða 150

148
Hlín
vonin liverja vökunótt
vonarljósin kyiulir.
Alt trúargrufl er mjer á móti skapi. En sælir cru þeir, sem trúa!
Nú er jeg búin aö segja margt við þig. Mjer finst synd að svara
ekki fljótt þínu skemtilega, góða brjeíi, meðan kraftur leyfir.
Jeg læt nótt sem nemur, og blessa mína barnatrú og guðrækni
foreldra okkarl
Guð blessi heimilið okkar!
Guðbjörg Stefúnsdótlir, Garði í Mývatnssveit.
Ljósmeeður um 100 ára bil i Vatnsdal í Austur-Húnavatnssýslu.
— Umsögn Sigurlaugar Guðmundsdóttur frá Asi í Vatnsdal. — Unt
1860—70 var Ijósmóðir í dalnum Margrjet Gísladóttir, húsfreyja á
Eyjólfsstöðum, góð og lángefin og farnaðist vel störfin. — (Mar-
grjet var ljósa mín, fædd 12. júní 1868 á Haukagili).
Þá kom prestur að Undirfelli, Sigfús Jónsson, ættaður frá Reykja-
hlíð, og gegndi hann Ijósmóðurstörfum um það bil, sem Margrjet
hætti, en hans naut skammt við, því að hann dó á þriðja ári, sem
hann var hjer í sóknum, og þótti mikill mannskaði að honum,
bæði sem yfirsetumanni og presti. (Hann var ljósi frændkonu
minnar, Halldóru Bjarnadóttur, sein fædd er að Ási 14. okt. 1873).
Haustið 1875 kom atvik fyrir öllum óvænt, sem varð þess vald-
andi, að úr rættist um ljósmóðurhjálp í dalnum, þegar Þorbjörg
Helgadóttir, liúsfreyja á Marðarnúpi, móðir Guðmundar landlækn-
is, fór að gefa sig að Ijósmóðurstörfum.
Þorbjörg segir svo frá: Það var nokkru fyrir rjettirnar, að það
komu norðan úr Skagalirði kaupahjú yfir Marðarnúpskamb. Þau
báðust gistingar, og var liún að sjálfsögðu heimil. Þessi kaupahjú
voru af Suðurnesjum og voru á leið suður Grfmstunguheiði. Stúlkan
var látin sofa hjá einni vinnukonunni í frambaðstofunni. En um
nóttina verður aðkomustúlkan veik og hljóðar mikið, svo að hús-
móðirin er vakin. Hún spyr hana, hvort hægt sje að gera nokkuð
fyrir hana. Stúlkan býst við að hún geti það, það sje komið að því
að hún fæði barn í nótt. Þorbjörg liafði aldrei komið til sængur-
konu til hjálpar og sagðist hafa orðið mjög kvíðin með sjálfri sjer,
en af því að Þorbjörg hafði þá þegar átt nokkur börn sjálf, kunni
hún góð skil á að skilja á milli, binda um naflastrenginn o. s. frv.
Þó fór þetta alt vel, stúlkan og barnið lifði og heilsaðist vel.
Um morguninn fór Þorbjörg að spyrja kaupamanninn livernig á
því stæði, að stúlkan hefði lagt upp í langferð svona á sig komin.
Jú, liann hafði kallað á liana út fyrir vegg og spurt, livort hún
treysti sjer að fara þetta, og hafði hún ekki talið nein tormerki á því.