Hlín - 01.01.1961, Blaðsíða 147
Hlín
145
Gamalt sendibrjef til Önnu Kristjánsdóttur á Víðivöllum í
Fnjóskadal.
Garði í Aíývatnssveit 8. september 1935.
Elsku góða vina mínl
Það er sunnudagur kl. 5. Það eru allir vinnandi núna að nota
sólskinsþerri fyrir hrakta heyið siLt. Við erum dálítið órólegar að
geta ekki tekið hendi til, því eins og þú sagðir við Ásu í vor: „Sálin
er ung, þó hreysið hrörni.“
Fyrir tveim dögum fjekk jeg brjefið frá þjer, skrifað 14. ágúst. Jeg
kveikti í fyrsta sinn á lampanum mínum í sumarrökkrinu og las og
skildi hvert einasta orð, þó að höndin væri titrandi og óljós sums-
staðar.
Mjer geðjast svo vel þitt hreinhjartaða orðalag um menn og
málefni, og návist þín vekur mjer traust, þrátt fyrir veiklað heilsu-
far, sem jeg þekki vel frá sjálfri mjer.
Þú mátt vel við una, live tekið hefur verið tillit til orða þinna á
mannamótum eða kvennafundum, þó að ekki hafi gengið alt að
óskuni. Þögn verður aldrei á þing borin, enda gagnslítil málefnum.
Jeg get aldrei talað orð á mannamótum, en orðmælgin með penna
er mjer of töm orðin, og verður þá hálfsögð saga.
Jeg hef sjeð ferðamannabókina, sem þú nefnir, las hana á Skútu-
stöðum og hafði eitthvað við hana að athuga, sem jeg er nú búin
að gleyma. En fróðlegar eru sumar bækur og læsilegar auk mynd-
anna.
Það er mjer mikil nauðsyn að ganga úti í góðu veðri, en mjer
hættir til að lesa of rnikið alla tíma. Hef jeg verið með hraustara
móti í sumar, þó mæðin sje rnjer oft erfið.
Jeg sauma og bæti dálítið. Hef saumað átta karlmanns-vaðmáls-
nærbuxur, sem fáir verða til að sauma í höndunum, en mjer er
ánægja að geta þetta.
Það hafa cngin veikindi komið hjer í suntar, og kighóstinn ekki
ennþá á þetta heimili, en á fjóra bæi í sveitinni: Fyrst Grænavatn,
svo Strönd og nýlega í Álftagerði og Arnarvatn.
Mjer þykir vænt um, að þú segir mjer svo greinilega af gömlu
hjónunum á Brún. Hann er þungur þeirra kross. Jeg fyrirverð mig
fyrir kjarkleysið, að reyna ekki að sitja á bíl og dveljast dagstund
hjá þeim, eins og þau hafa oft skemt mjer á fyrri árum. En það cru
svo margir heilsugallar fastir við mig, að vandsjeð er að jeg geti
annað en valdið öðrum áhyggjum.
Það eru ýmsir bæir í sveitinni, sein mig langar til að koma á. T. d.
hefur æskuvina mín, Jakobína á Litluströnd, beðið mig að reyna
að finna sig. Hún var 85 ára á höfuðdaginn. Oft langar mig að nitta
10