Hlín - 01.01.1961, Side 97

Hlín
95
söðuláklæði með íslensku gliti og jurtalitum, spjaldofn-
um styttuböndum með vísubroti ofnu í, og til nýtísku-
legra muna. Það er líka gott tif þess að vita, að karlmenn-
irnir eiga sinn þátt í fjölbreytni sýningarinnar. Ekki ein-
ungis smíðisgripir og fönidur, heldur einnig ofnir og
saumaðir munir. Enda ekki vært fyrir söfnunarnefnd fje-
laganna, ef vitað er um falinn fjársjóð.
í næsta sal gefst konum, lengra að, kostur á að sjá skóla-
vinnu staðarins. Eru þær deildir merktar sjerstaklega.
Athyglisverð er sýning Ragnheiðar Jónsdóttur, liús-
freyju og ljósmóður í Sútarabúðum í Grunnavíkurhreppi.
Það er skautbúningur, sem hún kom sjer upp fyrir átta-
tíu ára afmælið sitt. Hún hefur, tætt, spunnið og ofið alt
efnið. Nú er Ragnheiður 82 ára.
Smágustur frá frændþjóðum okkar leikur um sýninguna!
Það er vinna Guðrúnar Vigfúsdóttur, vefnaðarkennara,
sem nýlega er komin heim úr námsferð til Norðurlanda.
Það má segja að Finnar og Svíar standi hinum Norður-
löndunum feti framar, er að öllurn heimilisiðnaði lýtur og
skipulagningu, einkanlega Finnar. Svíþjóð er ríkt land,
og þar fæst besta língarn og vefjarefni sem völ er á. Ný-
tískuvefnaður Finna er sjerkennandi fyrir sína hrjúfu og
lifandi áferð. Norðmenn standa næstir með hina frægu
myndvefnaðardeild og stórmerka fund sinn af listvefnaði
í Osebergskipinu frá um 800. Drotningin, með dýra far-
kostinn, er talin hafa verið amma Haralds konungs hár-
fagra.
Danir reka svo lestina með sína ágætu og dugmiklu
kennara.
Eitt eiga þessi lönd þó sameiginlegt: Þau leitast öll við
að endurreisa hina æfafornu og fögru handiðn, kniplið,
sem liefur legið niðri um sinn, en var alment iðkað um
öll Norðurlönd, jafnvel hjer á íslandi. — Merkin sýna
verkin!
Að lokum vil jeg svo þakka skólástjóra Gagnfræðaskól-
ans, Guðjóni Kristinssyni, fyrir hans velvilja að lána hús-