Hlín - 01.01.1961, Blaðsíða 117

lllin
115
var það neitt eltirsóknarverður starfi, þegar bleytutíð og rigningar
gengu, að þvælast allan daginn á eftir óþægum ám, mega lielst
ekki augunum af þeim líta, þá gat þokan verið búin að gleypa þær,
og ekki voru allar rollur svo heimskar, að nota þá ekki tækifærið
til að renna á fjall. Fáir drengir áttu þá nein lilílðarföt við bleytu.
Það var því ekkert sjaldgæft að sjá smaladrengi illa til reika, blauta
frá hvirfli til ilja, svo að rann niður úr fötunum, með gengið niður
úr skóm og sokkum, röltandi hálfskjálfandi af kulda, ef til vill
svanga líka, á eftir búsmalanum heim á kvíaból, eftir langa og erfiða
útivist. Að þessu leyti minnir mig Jói ekki vera nein undantekning
frá því almenna, sem þektist á þeim árum um smala.
Jóhannes fóstri Jóa og móðurbróðir var hinn mesti ákafamaður
til allrar vinnu. Einkum sótti hann lieyskapinn fast, svo að fáir
stóðu honum þar á sporði. Hann var talinn að vera tveggja til
þriggja manna maki að burðum, en harðfengi hans og þol að sama
skapi mikið. Hann hafði því ekki skap eða löngun til að hlífa
nafna sínum við nokkru því, sem lionum fanst hann myndi geta af-
kastað, en gekk ríkt eftir að hann stundaði starf sitt vel og linkind-
arlaust. Þó Guðbjörg kona Jóhannesar þætti engu síður ýtin við
vinnubrögðin en maður hennar, var hún samt mildari í skapi og
viðmótshlýrri en hann, góðgerðasöm og hugulsöm við börn. Helst
mun þó Jói hafa átt halds og trausts að leita jiar, sem Jrær voru,
dætur Jóhannesar, Þórunn og Margrjet.
Snemma fór að bera á að í Jóa myndu búa listrænir liæfileikar.
Fjarri er mjer þó að ætla, að fólk hans eða aðrir þar í nágrenninu
hafi átt nokkurn þátt í að glæða þá hneigð hans eða ýta undir
liann út á listamannsbrautina, heldur munu hæfileikar lians til
listiðkana hafa legið svo ofarlega i honum, að litið eða ekkert liafi
þurft að ýta við þeim til þess að þeir kæmu í ljós. Þykir mjer lik-
legast að náttúran sjálf hafi verið þar að verki.
Borgarfjörður er fögur sveit, þegar kvöldroðinn málar ljettskýjað
loftið rautt sem glóð og verpur eins og gulleitum bjarma á renn-
sljettan sjávarflötinn. Enginn vindsvali finst neins staðar að, heldur
cr eins og náttúran sjálf haldi niðri í sjer andanum og vilji ekki
trufla friðinn, sem hvílir yfir láði og legi. Fjöllin, með allri sinni
litauðgi, tign og glæsibrag, horfa hrifin á sína eigin mynd standa á
höfði í lygnum firðinum og bjóða liverjum sem vill að sjá „íslenska
kvöldið í fagurri sveit“.
Mætti því vel láta sjer til hugar koma, að náttúrufegurð Borgar-
fjarðar, þó hún hafi unnið starf sitt i kyrþey, svo að lítið bæri á,
hafi átt jiátt í að vekja listamannshæfileika Jóa.
Ekki var drengurinn orðinn stór, þegar liann byrjaði að gera
sínar fyrstu teikningar. Með einhverjum ráðum eignaðist hann lit-
8*