Hlín - 01.01.1961, Blaðsíða 107

Lítill Gluggagægir.
(Sigriður Jóhannesdóttir, Ási, Kelduhverfi).
Þegar stórhríðarbylinn, sem geysaði yfir Norðurland í
júní 1959, hafði lægt, og ylurinn og regnið gjörbreyttu
öllu á svipstundu, urðu þessar hugleiðingar mínar til.
Eftir skúrina skein sólin aftur björt og heit, lielti geisla-
flóði yfir láð og lög. Loftið titraði af orku og fegurð, öll
öfl gáfu sitt besta þessari dýru morgunstund. — Sólin
vermdi, loftið ómaði og jörðin angaði. Það var ekki hægt
að una inni, út varð að halda á hrumurn fótum, þó orkan
væri farin, ekkert hægt að gera nema standa kyr og horfa.
Við augum blasti sú sjón, sem veitti birtu og yl inn í
kalda sál. Skógurinn sló hring um bæinn, algrænn og
titrandi í morgungolunni. Döggin glitraði á laufþungum
krónum, sem virtust hafa löngun til að hneigja höfuð sín
í þökk og lotningu. Yfir rönd skógarins risu fjallahnjúk-
arnir, faldaðir livítu trafi mjallarinnar. En yfir öllu
breiddist himinsins bláa, blikandi geislaveldi, bjart og
máttugt.
Jeg stóð og naut þess, er augað nam. Mjer fanst jeg aldr-
ei hafa gengið inn í slíkan helgidóm.
Og þó, eitthvað vantaði, einhver þrá bærðist í huga
mjer, sem óskaði svars. — Nýr hljómur bættist við: Glaðir
barnshlátrar og skvaldur barst til mín. — Rödd mannsins
jók til muna áhrifin, tilkynti mátt lífsins.
Vissulega hafði almættið ætlað manninum mikið og
háleitt hlutverk á þessari jörð, svo smá og vandmeðfarin,
sem hún var. En hvert var hlutverkið? Var það bara
barnaskóli?
í huga mjer flugu gruflkendar hugsanir um allar þær
dýru gjafir, sem maðurinn hefur í raun og veru hlotið
til starfs og sigurs. Jeg ætlaði að hugsa aðeins um það
góða í dag, og var þá skýrast í huga mjer sú mikla náðar-
gjöf, rnálið, sú kóróna allra gjafa, sem maðurinn einn
hafði hlotið.