Hlín - 01.01.1961, Side 23

Hlin
21
veraldarsögu. — Einu sinni kom jeg með Evrópukortið
heim til hennar og spurði: „Hvernig var nú fólkið í Sviss
í þessu fylki,“ sem jeg benti á, „og á þessari öld?“ er jeg
nefndi. — Þá svarar Rannveig: „Ja-á... Walter Scott hefur
skrifað um það í einni sögu sinni,“ og svo þuldi hún fyrir
mjer alla frásögn Scotts. — Hún hafði lesið allan Scott. —
Svona var hún vel að sjer, hvar sem borið var niður. —
Hún kunni ósköp af kvæðum og fór lystilega með þau. —
Hún var og fádæma fróð á sögur. Hún hafði lesið fom-
sögurnar, og hún hafði lagt nokkra stund á stjörnufræði.
Rannveig og Steingrímur Thorsteinsson bjuggu um
eilt skeið samtímis í húsi Björns Hjaltesteðs. Það er timb-
urhús, sem enn stendur á suðurhorni Vonarstrætis og
Suðurgötu.
Þau sátu löngum á tali saman um skáldskap og aðrar
bókmentir. — Hann las oft fyrir henni nýort kvæði eftir
sig.
Rannveig var ættuð úr Húnavatnssýslu og var altaf
fyrir norðan á sumrin. — Þangað skrifaði Steingrím-
ur henni stundum kvæði, sem hann hafði nýlega kveðið.
Eitt af þeim var þetta: „Svo fjær mjer á vori nú situr þú,
sveinn.“
En Rannveig var ekki öll í bóklegum fræðum. Hún var
einnig mikil búkona og framúrskarandi stjórnsöm, og
undravert, hve hagsýn hún var í að nota tímann. Hún
var spök að viti og tilgerðarlaus, eins og hún myndi ekki
eftir persónu sinni. Hún var óvanalega dygðug. — Hún
talaði aldrei af sjer, og það mátti læra af hverju orði, sem
hún sagði.
Rannveig var freklega meðalkona á hæð, og mjög fyrir-
mannleg og líktist aðalskonum á miðöldum. Hún var
eins og yfir öllum öðrum konum. Hún var heilsulítil alla
æfi, þjáðist af blóðfallssýki, sem eltist þó af henni. — Hún
náði allháum aldri. — Hún andaðist að Prestsbakka hjá
síra Magnúsi syni sínum 14. maí 1916.