Morgunn - 01.12.1926, Side 21

M 0 R G U N N
131
minst á, og þegar eg lá á vinstri hliðinni, sneri eg að
veggnum. En eg liafði verið vanur að snúa mér til tilbreyt-
ingar og liggja á hægri liliðinni fáeinar mínútur; svo höfðu
þrautirnar venjulega rekið mig til þess að snúa mér aftur.
Eg gerði þetta í þetta sinn, sneri mér skyndilega og var þakk-
látur fyrir, að þetta hafði ekki verið annað en draumur. Þá
sá eg, mér til mikillar furðu, að fyrir framan mig voru hné
á manni, sem stóð hér um bil fet frá rúminu. Rúmfötin voru
alveg upp að hökunni, svo að annaðhvort varð eg að víkja
þeim frá dálítið, eða snúa ofurlítið liöfðinu, til þess að geta
séð andlit hans. Ekki gat hann heldur séð framan í mig, því
að æðardúnsteppið stóð dálítið upp frá hinum rúmfötunum.
Eg hélt, að þetta væri ræningi. Það var albjart um þetta
leyti í maímánuði og gluggablæjurnar voru uppi. Eg gat ekki
séð hann lengra en upp að hálsinum, án þess að snúa höfð-
inu; en ])að þorði eg ekki, af ]>ví að eg hélt, að hann mnndi
áreiðanlega gefa mér högg á höfuðið, ef eg hreyfði mig. Eg
ætlaði honum að halda, að eg hefði aðeins snúið mér í svefn-
inum, og lá grafkyr. Meðan eg var að athuga hann svona,
leystist sýnin sundur út í loftið. Þá sneri eg mér á bakið og
fór að liugsa um, hver ósköpin þetta væru. Mér kom til hug-
ar, hvort eg kynni að geta fengið þessa sýn aftur. Svo að
eg sneri mér af nýju á hægri hliðina (sneri mér fram), og
þegar eg gerði það, sá eg höfuð og liáls birtast undir ljósa-
hjálminum í lausu lofti. Þetta var í miðju herberginu. Ilöf-
uðið var bert, hárið dökt, andlitið langt og með sterklegum
dráttum, hörundið dökkbrúnt, liálsinn sterklegur og með rák-
um. Eg horfði lengi á þessa sýn; þetta var einmitt sá part-
urinn af manninum, sem eg liafði ekki séð í fyrri sýninni. Eg
sneri mér, kleip mig, reis upp á olnbogann, til þess að sjá,
hvort mig væri enn að dreyma. En sýnin hélzt stöðug hér
um bil 5 mínútur; ])á leystist hún sundur eins og fyrri sýnin.
Eg var ekki vitund hræddur, þar sem eg vissi, að ])etta var
ekki jarðneskur maður. En mér lék mjög mikil forvitni á því,
livernig í þessu öllu lægi, og lá vakandi stundarkorn með
hendurnar fyrir aftan höfuðið og reyndi að gjöra mér grein
9*