Morgunn - 01.12.1926, Qupperneq 15

MORGUNN
125
■og „læknirinn“ hittust aldrei, og hata ekki sést enn í dag. En
konunni fór að batna, og eftir mánuð var hún komin á fætur.
Tjæknarnir urðu agndofa af undrun og könnuðust við það,
að hér hefði eitthvað gerst, sem þeir gætu enga grein gert
sér fyrir.
Nú kynni einhver að spyrja, hvort þessi bati hafi þá liald-
ist. Hann hefir haldist ágætlega. Kunnugir menn fullyrða, að
síðan hafi hún unnið afarmikið verk. Og þrjú börn hefir hún
átt. Hún flutti okkur í sumar í bíl til Seattle, og var svo ó-
heppin, að bíllinn var altaf að ganga úr lagi og eg dáðist að
því, með hve miklu þreki og dugnaði konan fékst við hann í
steikjandi sólarliita á tréfætinum. Það leyndi sér ekki að lækn-
ingin var góð, sii er hún hafði fengið.
Sannfæring konunnar eftir þessa miklu lækninga reynslu,
er sú, að ósýnilegar vitsmunaverur starfi að því að veita lífs-
krafti og heilbrigði inn í mennina, ef þeir gefi færi á sér, ef
þeir leggi til skilyrðin. En hún er líka sannfærð um, að skilyrð-
in verða menn að leggja til — menn verði að leggja kapp á
eftir megni að hreinsa allan sora úr sálinni og fylla hana góð-
fýsi, fyrirgefningarhug og trúnaðartrausti.
Þau hjónin voru innilega þakklát lækningakonunni í
Seattle og þeim flokki, sem liún heyrir til. En einkennilegt er
það, að ekki gátu þau bundið félag við þann flokk til lengdar.
Þau eru frjálslyndar og víðsýnar manneskjur. Og þó að þau
séu sannfærð um, að þessi flokkur hafi náð í mjög mikilvægt
brot af sannleilcanum, og að stórmerkilegir atburðir gerist hjá
honum, þá fanst þeim kenna þar svo mikils andlegs yfirgangs
og þröngsýni, að þau fundu, að þar áttu þau ekki fyllilega
heima.
Næst ætla eg að bregða mér með ykkur norður yfir landa-
mæri Bandaríkjanna, til borgarinnar Yancouver í Canada. Þar
gerðust um nokkurn tíma stórmerkileg fyrirbrigði meðal ís-
lendinga, langlíkust þeim, er gerðust hjá Indriða Indriðasvni.
Miðillinn er íslendingur, en er nú fluttur langar leiðir frá
Vaneouver. Porstöðumaður tilraunanna er íslendingur og heit-