Morgunn - 01.12.1926, Blaðsíða 22

132
MORGUNN
fyrir þessu. En það gat eg ekki, svo að eg sneri mér við
og fór aftur að sofa.
Eg sagði frá sýninni við kaffið um morguninn. Lillian
fór að hlæja og sagði: „Það liefir auðvitað verið læknirinn!
Manstu ekki, að hann ætlaði að koma á föstudagsnóttina, og
nú er föstudagsmorgun.“
Eg fór til frú X. (Polly). Læknirinn kom og liló að þessu
öllu. Iíann kvaðst hafa viljað láta mig sjá sig, svo að hann hefði
líkamað sig í því skyni, eftir að hann hafði látið mig dreyma
þetta, sem eg hafði sagt frá. Síðan liefi eg sofið á hvora lilið-
ina sem eg vil, þrautalaust. Út úr hálsinum fór að ganga
þykkur kvoðukendur vökvi. Tvær vikur var eg með miklum
þrautum, og eg gat ekki út úr herbergi mínu farið. Nú er
heilsa mín góð; mér finst eg vera ungur rnaður. Læknarnir
og vinir mínir hafa allir furðað sig á því, að eg sé að yngjast,
í stað þess að eldast. Eg er nálega 67 ára, og þar sem þér liafið
séð mig, þá vitið þér, að eg sýnist ekki svo gamall. Þrýst-
ingin á blóði mínu hefir nýlega verið mæld, og hún er eins
og eg væri 35 ára.
Eg fór til Englands, og bjóst við að verða þar eftir-
leiðis. En þegar eg hafði gert það, sem fyrir mig liafði verið
lagt, bauð faðirinn mér að hverfa aftur, og eg fékk mína
fyrri stöðu. Raunin var hörð, og eg átti ekki von á öðru en
að eyða þeim árum, sem eg ætti eftir, í þjónustu vanþakklátra
manna. En frá föðurnum lcom ákveðin skipun um að liverfa
aftur, og hann sagðist mundu sjá mér borgið. Sannarlega hef-
ir hann gert það. Hans vegir eru órannsakanlegir, og sjior
hans verða eklci rakin.“
Eg kem J)á að ofurlítilli sögu af íslenzkri konu í Winni-
peg, sem við lijónin þekkjum mjög vel. Hún liefir áliuga á
sálarrannsóknum. Hún er mjög fjarri því að vera trúgjörn;
fremur mundi hitt að henni fundið, að hún sé of efagjörn.
Hún er gáfuð, stilt, athugul og gagnrýnin. Um sannsögli henn-
ar efast víst enginn maður, sem hana þekkir. Hún liefir gert
tilraunir, þar á meðal með konunni minni í vetur, og fengið