Morgunn - 01.12.1926, Blaðsíða 24

134
M 0 R G U N N
hún farið höndvim um bakið á sér, þar sem verkurinn var.
Verkurinn hvari: við þetta. Og hann kom ekki aftur. Sam-
bandið við lælminn hélt áfram. Konunni fanst hún verða þess
vör með ýmsum hætti, að yfir heilsu sinni væri vakað.
Sjálfur hefi eg lika verið sjónarvottur að því, að sárþjáð
kona kom inn í þetta hús, til þess að vita, hvort þessi læknir
kvnni að geta numið burt þá tilkenningu og illu líðan, sem
var henni mjög örðug. Hún settist við smáborð ásamt liús-
freyjunni. Læknirinn sagði til sín á þann hátt, sem títt er við
borðtilraunir, og lofaði að reyna að gera það, sem hann var
beðinn urn. Borðið liallaði sér upp í kjöltu aðkomukonunnar
og lá þar nokkura stund. líún fór út þaðan eins og önnur
manneskja. Þrautirnar voru farnar.
Bg læt þá staðar numið með þessar frásagnir, og iunan
skamms ætla eg að ljúka máli mínu, enda er það orðið nokk-
uð langt. En eg geri ráð fyrir, að einhverjum ykkar komi til
hugar að spyrja, hvað eigi þá í raun og veru að liugsa og
segja um þetta alt saman. Og þá fer uú að vandast málið.
Eitt er að minsta kosti í niínum augum óskynsamlegt
að segja — að þetta sé alt lijátrú og lvégómi. Það kann að
geta flotið að segja það mönnum, sem eru allsendis ófróðir
um málið, ekkert hafa kvnt sér, livað er að gerast í heim-
inum í þessum efnum, og ekkert hafa sjálfir reynt. Oðrum
fullnægir slíkt svar ekki. Mennirnir, sem fróðir eru um þessi
efni, vita ekki eingöngu, að dnlrænar lækningar eru að gerast
nú víðs vegar í veröldinni, heldur líka, að þær liafa gerst síð-
an er vér höfum sögur af mannkyninu. Og mennirnir, sem
lækningu liafa fengið, svara líkt og maðurinn í guðspjalls-
sögunni: „Eitt veit eg“, að eg liefi verið þjáður og hefi feng-
ið lækningu.
Bg veit, að það er oft afar-örðugt að fullyrða neitt, um
það, af hverju menn læknast. En það á ekki eingöngu við
dulrænar lækningar. Það á líka við algerlega jarðneskar lækn-
ingar. Samt er læknisfræðin ein af merkustu og ágætustu vís-
indagreinum mannkynsins. Mér finst engin skynsemi í því að