Andvari - 01.01.2009, Blaðsíða 177

ANDVARI
FRÁ BÖRNUM AMTMANNSINS Á EINBÚASETRINU
175
hennar frá æskuárum höfðu rætzt. Hún gat gifzt til fjár. Henni féllu ekki
glaumgosar. Hún minntist þess í dagbók sinni 28. nóvember 1839, að góðvin-
ur hennar, Karl Gísli Gunnar Simonsen, átti afmæli þann dag. Það er naum-
ast goðgá að rifja upp hugleiðingar hennar: Nína virðist telja sig hafa verið
heitbundna honum, en treysti sér ekki til að eiga hann, einkabarnið, spillt af
eftirlæti, en biður guð, að hann verði „ellistoð og huggun“ móður sinni.
Hinn 16. júlí hafði hún vikið að sama efni og skrifaði: „Alvarlegur, skyn-
samur og svolítið þunglyndur maður hefur alltaf fallið mér betur í geð.“ Hann
virðist ekki hafa orðið á vegi Nínu, leiddi að minnsta kosti ekki til hjúskap-
ar. Hún gekk ein saman götuna á enda; eignaðist að vísu trölltryggan vin,
aðdáanda og sálufélaga, sem Didriksen hét, giftan búgarðseiganda. Oljóst er,
hvar og hvernig kynni tókust með þeim. Nina er roskin, þegar tæpt er á þess-
um kynnum í bréfum systkina. Didriksenshjónin voru barnlaus og sambúðin
stirð, að sögn Emilíu. Didriksen óðalsbóndi bauð Nínu stundum til dvalar á
búgarði sínum.
Þegar Nína gat ekki lengur séð sér farborða vegna sjóndepurðar, fékk
hún leigulaust húsnæði á „vegum Mundtsstofnunar í Viktoríugötu 20 í
Kaupmannahöfn“. Mundt styrkti m.a. dætur embættismanna, sem erfitt áttu
uppdráttar, með sjóðstofnun. Hann var æskuvinur Gríms amtmanns; síðast
borgarstjóri í Kaupmannahöfn. Mundt ráðstafaði mestum hluta eigna sinna
til hjálparstofnana.36 Grímur hafði falið honum og Finni Magnússyni að sjá
til með fjölskyldunni.
Hvað sem um þetta er, undi Nína vel lífinu og átti, þegar hún flutti inn í
íbúðina við Viktoríugötu 20, nær þrjá áratugi ólifaða. Hún átti víða vinum að
mæta meðal íslendinga. Hildur Jónsdóttir frá Grenjaðarstöðum, ekkja Páls
læknis Þorbergssonar, síðar kona Jakobs Johnsens (,,Húsavíkur-Johnsens“),
reyndist henni vel. Hún batt ævilanga vináttu við börn Gríms amtmanns.
Emilía Meyer og Jón bróðir Þóru gengu í hjónaband 1867, höfðu þá þekkzt
í meira en tuttugu ár. Ekki áttu hinar slæmu hjónabandslýsingar Emilíu við
um hjúskap þeirra, sem var einkar farsæll. Við giftinguna styrktust enn vina-
tengslin við fjölskyldu Gríms. Emilía leit á Nínu, Gústu og Þóru sem kærar
systur sínar. 011 skyldmenni Jóns og vinafólk varð henni nátengt, hvort sem
það var búsett á íslandi eða í Danmörku. Hérlendis dvaldist hún tvívegis.
Um þetta leyti fór Jón að skrifa undir kunningjabréf: Jón grái. Hann var
mjög bjarthærður sem barn og snemma nánast hvíthærður. Má og vera, að
landar í Höfn hafi líka nefnt hann svo til aðgreiningar frá öðrum Jónum.37
Þegar Emilía sótti ísland heim hið fyrra sinnið, haustið 1862, skrifaði Jón
systur sinni með henni og getur þess, að hún hafi orðið fyrir sárum ástvina-
missi, ... „den sjældne Pige, uagtet at hun i Löbet af faa Aar har oplevet fire
smertelige Dödsfald“. Jón áttaði sig bezt á, hvern hug hann bar til Emilíu, er