Tímarit Máls og menningar - 01.10.1941, Qupperneq 112

20G
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
mér nóg. Þrælkunarvinna cr sú refsing, sem næst gengur líf-
láti. Jónas minn, hvernig væri að prófa næst að hóta mér
morði, kæri vin?
Kannski er ég of skaplinur maður, en óneitanlega rennur mér
til rifja að sjá gamla kunningja, menn, sem voru þó einu sinni
með sæmilegu ráði, vera að leita uppi öll andstyggilegustu meið-
yrði tungunnar, öskrandi og froðufellandi i dagblöðum lands-
ins, ef ekki út af því, að ákveðinn höfundur skrifar aðra staf-
setningu en stjórnarráðsins, ]>á út af hinu, að sami maður skrif-
ar stafsetningu stjórnarráðsins. Jónas frá Hriflu og Stefán Pét-
ursson eru þó varla þau börn að halda, að ég taki það mark
á þeim, að ég fari að stefna þeim. Og ég hélt þeir ættu að
þekkja mig allt of vel til þess að vita, að fúkyrðaaustur er ná-
kvæmlega hið ólíklegasta til að hafa áhrif á mig, nema vekja
lijá mér lilátur auk vorkunnarinnar. Sú öld, sem kemur eftir
okkur, mun dæma milli þeirra og mín, milli míns nafns og
þeirra nafns. En meðan við lifum allir, munu þeir hafa skap-
raunina, ég skemmtunina.
Gagnvart almenningi vildi ég liins vegar leyfa mér að taka
þetta fram um útgáfu mína á Laxdæla sögu:
Ég álít það íslenzkt landvarnarmál, að sá sannleikur sé inn-
rættur þjóðinni, að mál fornrita vorra sé í megingreinum það,
er vér enn notum. Ég hef áður rökstutt þessa skoðun á prenti
í Dagleið á fjöllum, ritgerð um Stafsetningu á fornsögum, og
visa þangað. Menn, eins og sumir blaðritarar vorir, sem halda
að hægt sé að „þýða“ islenzk fornrit á „nútimamál“, hljóta að
aðhyllast þá skoðun, a.m.k. i leynum hjartans, að fornsögur
vorar séu skrifaðar á einliverju öðru máli en voru. Þeirri skoð-
un er ég fjandsamlegur. En bein afleiðing þeirrar skoðunar,
að þrettándualdarritin séu i meginatriðum á þvi máli, sem vér
notum nútímamenn, er sú, að fornsögur eigi að rita með nú-
tímastafsetningu handa oss. Rökrétt niðurstaða hinna, sem álíta
fornritin ekki skrifuð á sigildri islenzku, heldur „gammel norsk“
eða „oldnordisk“, hlýtur aftur á móti að vera sú, að gefa ís-
lendingasögurnar út með hinni svokölluðu samræmdu stafsetn-
ingu eða „normalstafsetningu", sem upp var fundin af útlend-
um útgefendum þessara bóka á niðurlægingartímum íslands,
meðal annars í þeim tilgangi að afsanna, að fornbókmenntir
vorar væru ritaðar á islenzka tungu, m. ö. o., það var tilraun
tii að slíta fornbókmenntirnar úr tengslum við ísland og — sér-
staklega — íslenzka seinni-tíma-menningu.
Mcð því að gefa út Laxdælu samkvæmt islenzkri stafsetningu
lief ég viljað færa sönnur á, að mál bókar þessarar sé islenzka