Tímarit Máls og menningar - 01.12.1964, Side 71

II álj máninn
feimni. Hann bað mig að bera upp erindið og ég kunni ekki við að þegja.
Hann brosti þannig, að mér varð rótt í geði. Ég sagði honum erindi mitt við
skólastýruna, og hann var mjög innilegur, lofaði að hjálpa mér. Um kvöldið
kom hann og færði mér tvo dali, ég vildi ekki taka við þeim, en hann sagði,
að þeir væru frá konu föðurbróður sins — skólastýrunni. Hann sagði líka að
hún hefði þegar fundið mér íbúð. Ég gæti flutt daginn eftir. Ég var tortrygg-
in, en þorði ekki að hafna. Hann hló beint inn að hjarta mér. Mér fannst
beinlínis rangt að tortryggja inann, sem var svona hjartahlýr og ástúðlegur.
XXI
Hlæjandi vör hans var við andlit mitt, ég sá hálfmánann, sem nú hló líka
gegnum hár hans. Vorblærinn var áfengur, rak frá skýjaslæðurnar og gaf
mánanum og nokkrum vorstjömum rúm. Pílviðargreinarnar á árbakkanum
bærðust hljóðlega, og froskarnir kyrjuðu mansöngva sína, ilmur meyrra
runna barst fyrir hlýjum blænum. Ég heyrði hrísl vatnsins, flytjandi meyr-
uin runnum lífsnæringu, svo þeir gætu vaxið hraðar, litlir sprotar teygðu óð-
fluga úr sér í rakri, hlýrri jörðinni. Allir hlutir voru þrungnir vaxtarmegni
vorsins, önduðu frá sér höfgum lim. Ég gleymdi sjálfri mér, hafði ekkert
sjálf lengur, eins og ég hefði leystst upp í blænum og daufu mánaskininu.
Skyndilega dró ský fyrir tunglið, ég kom til sjálfrar mín. Ég hafði misst hálf-
mánans, glatað sjálfri mér. Mér var eins farið og mömmu.
XXII
Ég hafði samvizkubit, ég róaði sjálfa mig. Ég vildi gráta, ég vildi kætast.
Ég vissi ekki hvernig ég skyldi hegða mér. Mig langaði að hlaupast á brott,
líta hann aldrei augum framar; ég þráði hann, var einmana án hans. Ég var
ein í tveimur herbergjum. Hann kom daglega. Var alltaf jafn tiginmannlegur,
þýður, blíðlyndur. Hann gaf mér að borða og nokkrar nýjar flíkur. Þegar
ég klæddist þessum nýju búningum, sá ég að ég var fögur. En ég hataði þessi
klæði, fékk samt ekki af mér að fara úr þeim. Ég þorði ekki að hugsa, nennti
því ekki heldur. Ég var rugluð í ríminu, með rauða díla í kinnum. Ég nennti
varla að stássklæðast, þó varð ég að gera það, ég gat ekkert annað haft fyrir
stafni. Þegar ég var að snurfusa mig dáðist ég að sjálfri mér, þegar ég var
uppábúin fékk ég óbeit á sjálfri mér. Tárin komu svo auðveldlega fram í aug-
un, þó forðaðist ég að gráta. Augun rök allan daginn, litu svo elskulega út.
Stundum kyssti ég hann tryllingslega, hrinti honum síðan frá mér, jafnvel
hundskammaði hann. Hann hló ætíð.
373