Tímarit Máls og menningar - 01.12.1964, Síða 74

Timarit Máls og mcnningar
mig, vildu fá mig til að hlæja, mér var engimi hlátur í liuga. Um kvöldið
klukkan 9 var vinnunni lokið, ég var steinuppgefin. Eg kastaði mér í öllum
fötum í rúmið mitt og svaf í einum dúr unz birti af degi. Þegar ég vaknaði
var ég eilítið léttari í bragði, ég var orðin matvinnungur, ég vann sjálf fyrir
matnum ofan í mig. Ég fór mjög snemma til vinnunnar.
XXVII
„Sú fyrsta“ kom loksins klukkan 9, ég var komin fyrir tveimur tímum.
Fyrirlitlega — en þó ekki alltof illgirnislega — áminnti hún mig: „Oþarfi að
koma svona snemma. Hver kemur klukkan 8 til að borða? Teygðu ekki svona
úr andlitinu á þér, grafarpúki. Það á að vera á þér kvenmannsmynd, ekki
jarðarfararsvipur. Enginn gefur þér drykkjupeninga þegar þú hengir svona
á þér álkuna. Til hvers varstu að ráða þig hingað? Ekki til að vinna þér inn
peninga? Kraginn þinn er of lágur, bara hár kragi getur gengið. Silkiklútur-
inn? — þeir vita hvað hann merkir.“ Ég vissi að hún vildi mér vel, vissi að
hún missti lika spón úr askinum, ef ég brosti ekki við gestunum, því að öllum
drykkjupeningunum var skipt jafnt. Eg leit heldur alls ekki niður á hana, í
vissum skilningi var hún verð aðdáunar, hún var hér til að vinna sér inn pen-
inga. Kvenfólk vann sér einmitt inn peninga á þennan hátt, hafði um enga
aðra leið að velja. En samt vildi ég ekki taka mér hana til fyrirmyndar. Mér
var vel Ijóst: Sá tími hlyti að koma, að ég yrði að vera enn falari en hún var,
svo ég gæti aflað mér viðurværis. En það vildi ég ekki fyrr en í öll önnur
skjól væri fokið. Þetta „síðasta úrræði“ heið alltaf okkar kvenfólksins, ég
gat aðeins tafið fyrir um nokkra daga. Ég gnísti tönnum, logaði að innan,
en örlög okkar kvenfólksins eru ekki í okkar eigin höndum. Eftir þrjá daga
aðvaraði forstöðumaðurinn mig: Hann ætlaði enn að reyna mig í tvo daga,
ef ég ætlaði að lialda starfanum, yrði ég að fara að eins og „sú fyrsta“. Ilún
sagði við mig að öðrum þræði í háði, að hinum þræðinum ráðleggjandi:
„Einhver gestanna var að spyrja eftir þér. IIví ertu svona kindarleg? Enginn
veit hver kann að falla í lukkupottinn. Það hafa verið gestastúlkur, sem gift-
ust bankastj órum. Þú ert ekki endilega neitt verri en þær. Manni er bezt að
vera kaldur, því í andskotanum getum við ekki líka komizt í bíllúr?“ Þelta
kveikti í mér, ég spurði hana: „Hvenær hefur þú ekið um í bifreið?“ Hún
glennti upp á sér eldrauðar varirnar þar til þær voru komnar að því að rifna
í sundur: „Haltu saman þínu kjaftleðri, hvað ertu annars að rifa þig? Fúl-
rassa, getur þetta einu sinni ekki.“ Ég hætti, tók launin mín — einn dal og
fimm sent, ég fór heim.
376