Tímarit Máls og menningar - 01.12.1964, Side 75

H ál j máninn
XXVIII
Síðasti skugginn færðist enn nær. Þegar ég vildi forðast hann, gekk ég þess
í stað nær honum. Eg sá ekki eftir að hafa misst af starfinu, en ég skelfdist
þennan skugga. Ég gæti selt mig einum karlmanni. Upp frá þessu varð mér
samband karls og konu vel Ijóst. Kvenmaðurinn gefur bara svoliiið undir
fótinn, og karlmaðurinn rennur á lyktina. Hann girnist hold, sleppir lausu
villidýrseðlinu. Þú hefur í þig og á um stundarsakir. Seinna kann hann að
skamma þig eða draga að sér höndina. Það var þannig, sem kvenfólkið seldi
sig, stundum varð það Iíka harla ánægt. Ég hafði líka reynt það. Á stundum
ánægjunnar voru töluð himnesk orð, af augnskoti verkjar þig í allan kropp-
inn og ert niðurbrotinn. Samt sem áður er hægt að hjala einhver himnesk
orð, ef þú selur þig einum, seljir þú þig til almenningsnota geturðu þetta einu
sinni ekki. Þetta tvennt er ekki jafn skelfilegt; ég hafði ekki farið að ráðum
þeirrar „fyrstu“, þegar öllu var á botninn hvolft var ég ekki eins hrædd við
„einn“ karlmann. En mig langaði alls ekki til að selja mig, ég þarfnaðist
ekki karlmanns, ég var tæpra tultugu ára. í byrjun hafði ég haldið, að gam-
an væri að vera með karlmanni. Hvernig gat ég vitað, að þegar komið var
saman krafðist hann þess, sem ég hafði blygðun á? Það var rétt, einu sinni
hafði ég gefið mig vorblænum á vald, og látið hann hafa það, sem hann
girntist. Eftir á að hyggja, liann hafði notfært sér einfeldni mína, fullnægt
sjálfum sér. Fögur orð hans, sæt sem hunang, höfðu vaggað mér inn í
draumheim. En þegar ég vaknaði hafði það ekki verið nema draumur, blekk-
ing. Ég varð að afla mér brauðs og klæða. Ég vildi ekki aftur gera það á
þennan hátt, brauð var raunverulegur hlutur, ég vildi afla þess á raunhæfan
hátt. En væru alls engin föng á að afla þess, varð kvenfólkið að viðurkenna
að það var kvenfólk, varð að selja holdið. Rúmur mánuður leið, ég fann
enga vinnu.
XXIX
Ég hitti nokkrar skólasystur, sumar voru komnar í miðskóla, aðrar sátu
heima. Ég öfundaði þær ekki. Ég fann slrax og ég talaði við þær, að ég var
orðin þeim hyggnari. í fyrstunni, meðan ég var í skólanum, var ég þeim
sljórri. Nú hafði þetta snúizt við. Þær virtust allar ala með sér dagdrauma.
Þær bjuggu sig upp á líkastar stofustássi. Þær störðu rauðum augum eftir
ungum karlmönnum, fullar af ástarórum. Ég gat hlegið að þeim. Vissulega,
ég hlaut að afsaka þær, þær höfðu að eta. Þegar maður hefur satt hungur
377