Tímarit Máls og menningar - 01.12.1964, Blaðsíða 81

Hálfmáninn
sig út úr, skutlaði hún þeim út fyrir, leitaði uppi afvikinn stað og setti þá þar
niður, hirti allt af þeim jafnvel skóna. Það undarlega var, að þeir komu aldrei
til að jafna reikningana, má vera þeir hafi hvorki vitað í þennan heim né
annan, eða þeir hafi veikzt alvarlega. Eða fundizt klígjulegt eftir á og ekki
kunnað við að koma að þjarma að okkur. Við óttuðumst ekki að verða okkur
til skammar, það voru þeir, sem gerðu það.
XXXIX
Mamma hafði rétt fyrir sér, við eltumst um tíu ár á hverju ári. Eftir tvö
til þrjú ár fann ég á mér breytingu. Húðin varð hrjúf, varirnar stöðugt þurr-
ar og brennandi, augun blóðhlaupin. Ég fór mjög seint á fætur, fannst mig
skorta þrótt. Ég varð þess vör, og viðskiptavinirnir voru ekki blindir, gamlir
viðskiptavinir komu sjaldnar og sjaldnar. Ég sinnti þeim nýju eins og ég
hafði þrek til, en ég var örg við þá, stundum gat ég ekki hamið skapið. Ég
sleppti fram af mér tauminum, ég ruglaði, ég var ekki söm og áður. Munn-
urinn á mér ruglaði stöðugt, eins og af venju. Prúðmennin kærðu sig ekki
framar um mig, því að ég hafði glatað hinum laðandi svanahljómi — eins
og þeir höfðu að orðtaki. Ég varð að læra að verða eins og uglan. Ég varð
að halda mér skelfing mikið til, til að falla þeim í geð. Ég málaði varirnar
eldrauðar og kjassaði þá af öllum mætti, þá urðu þeir fyrst ánægðir. Ég gat
nærri því séð fyrir mér dauða minn, við hvern dalinn sem mér áskotnaðist
færðist ég einu skrefi nær dauðanum. Peningarnir lengja lífið, en mín að-
ferð við að afla þeirra hafði þveröfug áhrif. Ég horfði á sjálfa mig deyja,
beið eftir að deyja. Þessar hugrenningar bægðu allri annarri hugsun frá.
Þurfli heldur ekki að hugsa, aðeins lét einn daginn af öðrum líða framhjá.
Mamma var eins og skugginn af mér, ég hlyti að verða svona líka. Selja
holdið allt sitt líf, aðeins skilja eftir grátt hár og skorpið, svartleitt skinn.
Þannig var lífið.
XL
Ég neyddi sjálfa mig til að hlæja, til að hegða mér tryllingslega. Kröm
mín varð ekki þvegin í burtu með nokkrum tárum. Það var engin eftirsjá í
svona lífi, en það var þó líf þegar öllu var á botninn hvolft, ég vildi ekki
sleppa þvi. Auk þess var það, sem ég gerði, ekki mín eigin sök. Væri dauðinn
óttalegur, var það einvörðungu vegna þess, að lífið var unaðslegt. Ég óttaðist
alls ekki kvöl dauðans, kvöl lífs míns hafði þegar yfirstigið kvöl hans. Þó
unni ég lífinu, en ég ætti ekki að lifa svona lífi. Ég ímyndaði mér fyrir-
383