Tímarit Máls og menningar - 01.12.1965, Qupperneq 31

Kalt strííS
líeggviður sagði skil á sér og ierÖum sinum, kvað sig liafa langað lil að
líta á æskustöðvarnar einu sinni. Mundi labba inn að Kainbi og gista þar, en
taka síðan mjólkurbílinn aftur næsta dag.
„Jr>ú þarft þá væntanlega ekki neina leiðsögn,“ sagði Torfi bóndi, og orð-
unuin fylgdi dauft bros. „Þú átt auðvitað ekki manna von á leiðinni hér inn
eftir og skalt ekki láta þér verða bilt við, þó að þú sjáir mannrolu með stöng
úti í ánni. Það er Englendingur. Hann befur leigt veiðirétt hér í ánni og reist
sér skála. Það er reyndar eina búsið nú uppistandandi í Fagradal.“
Hreggviður leit í kringuin sig og mælti:
„Hér er fagurt og búsældarlegt um að litast, þykir mér. Fyrir mínum göinlu
augum er þetta likara draumi en veruleika.“ Hann sneri sér að bóndanum:
„Mikluin stakkaskiptum hefur Bugkot tekið í höndunum á þér.“
„Það má kannski segja það,“ anzaði bóndinn. „Nú, hendurnar á mér hafa
líka fengið að finna smávegis fyrir því.“
„Eg þykist vita það,“ sagði Hreggviður. „Verkin vinna sig ekki sjálf, þó
að vélar séu komnar til sögunnar.“
„Onei,“ sagði bóndi. „Og vélarnar þurfa líka sitt. Þær þurfa sitt kaupverð,
silt fóður, sína umhirðu.“
Hreggviður: „Já, auðvitað. En mikill munur er það samt að sjá eitthvað
liggja eftir sig. Að því leyti eruð þið bændurnir öfundsverðir. Það eru svo
margir, sem aldrei sjá þess stað, að þeir hafi gert nokkuð.“
Torfi: „Jæja, hefðir þú nú ekki getað veitt þér það að vera í hópi hinna
öfundsverðu?“ Það vottaði fyrir kaldhæðni í málróm og svip bóndans, og
llreggviði varð ónotalega við. Hann felldi talið. „Ég ætla þá ekki að tefja þig
lengur frá slættinum,“ sagði hann og kvaddi.
„Siggi!“ sagði bóndi og sneri sér að bílstjóranum, „þú fylgir gestinum í
bæinn, það er sjálfsagt heitt á könnunni." Hann beindi síðan orðum til
Hreggviðs og brosti um leið: „Þú afsakar, að ég kem ekki heim með þér. Mig
langar til að nota þurrkinn. Maður veit aldrei, livað sólskinsdagarnir verða
niargir á sumrinu.“
Þeir förunautarnir óku heim á snyrtilegt, malarborið hlað. Bílstjórinn
þrýsti á bjölluhnapp við dyrnar. Ut kom miðaldra kona holdgrönn og skarp-
leit. Bílstjórinn afhenti henni tösku, væntanlega með kaupstaðarvarningi, og
kynnti gestinn.
Konan bauð Hreggviði til stofu og sagði, að hún yrði ekki nema andartak
að hella upp á könnuna. Meðan Hreggviður beið, litaðist hann um í stofunni.
269