Tímarit Máls og menningar - 01.12.1965, Blaðsíða 34

Tímarit Máls og menningar
ar nesinu sleppti. Landið var smáhæðótt, vaxið íjalldrapa, og lágu birki-
kjarri. 1 lægðunum voru víða gulir víðirunnar. Hér og þar voru blásnir inel-
kollar. Laufið á birkinu var ennþá ljóst og vorlegt. Það stóðu á því dropar
eftir næturregn og glitruðu í morgunsólinni. Mikil angan var í lofti. Mest bar
á birkiilminum, en reyr og lyng álti líka sinn þátt í að krydda loftið. Sérhver
ilmjurt lagði fram sína Ijúfustu angun sólinni til vegsömunar. Hvergi á jarð-
ríki er eins dýrlegur ilmur úr jörðu og í norðlenzkum dal á júnímorgni eflir
næturregn. Hreggviður naut þess að finna volga suðvestangoluna leika urn
andlitið. Það var orðið langt síðan honum hafði verið strokið svo hlýtt um
vanga. Hann var þakklátur í huga fyrir það, hve æskustöðvarnar tóku vel á
móti honum, og hann minntist þess, hve marga slíka júnímorgna hann hafði
lifað fyrr á árum. Skammt innan við Bugkot fór hann yfir gömlu landamerk-
in. Hann var kominn á sínar heimaslóðir, þar sem hann þekkti hverja mishæð,
hverja bugðu á götunni. Hvað eina bar í sér keim löngu liðinna daga. Hvert
sem hann leit, livar sem hann festi augun á, spruttu minningarnar upp, gengu
út úr hólum og steinum eins og náttúruandar. Ljósast af öllu sá hann einn
piltunga, sem hann kannaðist við. Hann skoppaði þarna um móa og börð
álíka nákominn náttúrunni þarna í heimahögum sínum og féð og fuglarnir
kringum hann. Hreggviði fannst hann vera sér fjarlægur, enda heil manns-
ævi, sem skildi, en óefað lá þó einhver leyniþráður á milli þeirra.
Hreggviður vaknaði af leiðslunni við árnið úr nokkrum fjarska. Þá veitti
hann því eftirtekt, að umhverfis hann rikti að öðru leyti dauðaþögn. Dauða-
þögn er reyndar ekki rétt orð um fjallakyrrð á sólbjörlum júnímorgni. Sú
þögn er mögnuð krafti og tign, fyllir hugann öryggiskennd og fögnuði. Hún
er friður lífsins, ekki dauðans. Samt kom hún að öðrum þræði ónotalega við
Hreggvið, því að hann hafði undirniðri búizt við allt öðru. Hann hafði vænzt
þess að heyra dýrlegan söng. Móarnir utan við Fagradal höfðu verið sann-
kallað óskaland fuglanna. A morgnum sem þessum hafði verið gaman að
eiga þar leið um. Þá umdi himinn og jörð af fugiasöng. Sólskríkjan lyfti sér
syngjandi hæð af hæð. Steindepill valdi sér klelt eða urð að bakgrunni til að
fá nægilega skæran hljóm í söng sinn. Þrösturinn leitaði hins vegar inýkri
idjómblæs í birkikjarrinu. Spóinn renndi sér um bláloftið og velldi fjálglega
með glæsilegu flúri. Meira að segja rjúpan, sem ekki er þó gefin fögur söng-
rödd, kvakaði þýtt og ljúflega, þar sem hún rann í stuttum sprettum undir
laufþaki fjalldrapans. Otalinn er enn sjálfur söngsnillingurinn meðal mófugl-
anna, lóan. Þessi yfirlætislausi fugl telst ekki til hinna rómuðu söngfugla
iieimsins, og lag hans er fábrotið og skraullaust. F.n enginn fugl stendui* ís-
272