Tímarit Máls og menningar - 01.12.1965, Qupperneq 44

Tímarit Máls og menningar
að okkur dagi uppi hér á Kambi. En okkur hefur alltaf liðið vel, guði sé lof,
þó að við hefðum hvorki rafmagn, ísskáp né bíl. Kannski jafnvel betur en
ýmsum, sem hlaupa eftir nýjungunum.“
Nú komu systkinin heim frá rúningnum, og þegar þau voru búin að ræsta
sig eftir þetta óþrifalega starf, var setzt við dúkað borð í miðbaðstofunni.
Húsfreyja bar inn fat með heitu hangikjöti sneiddu og köldum magál. Einnig
skál með kartöfluj afningi.
„Við reynum að lifa á landinu," sagði Þráinn, um leið og hann bauð gesti
sínum að taka til matar síns. „Þetta hangikjöt er af fé, sem gengið hefur í
okkar högum. Það er reykt við mó og birki úr okkar landi. Kartöflurnar eru
ræktaðar í garðinum okkar, og á eftir sé ég, að við eigum að fá skyr kryddað
safanum úr laufi og hrísi hér á dalnum. Það er gott land, sem við eigum. Það
þarf aðeins að fá að njóta sinna sérkenna. Og ég hef alltaf grun um það, að
manni verði bezt af því, sem upprunnið er í heimahögunum.“
Hreggviður varð að játa, að hangikjötið hefði annan keim en það, sem
fékkst í höfuðborginni. Sérstaklega naut hann þess þó að bragða aftur sinn
gamla átthagarétt, reykta magálinn. Hið sterka og sérkennilega bragð minnti
hann á lönguliðna tyllidaga og jól.
Þegar máltíðinni var lokið, stóðu konurnar upp frá borðinu, en karlmenn-
irnir dokuðu við eftir kaffi. Þegar húsfreyja var húin að hella í bollana,
gekk Þráinn bóndi að litlum skáp, tók út úr honum vindlakassa danskan,
opnaði hann og rétti að Hreggviði.
„Sígar?“ spurði hann.
Hreggviður þáði vindilinn með þökkum, þó að hann væri lítill reykinga-
maður. Honum þótti vindlailmur þægilegur.
Þráinn lét fara vel um sig í sætinu. Og þegar kominn var góður eldur í
vindilinn hans, tók hann til máls:
„Þú átt að baki langa ferð, Hreggviður, ef mælt er í kílómetrum, og enn
lengri þó í öðrum skilningi. Þú fluttist alfarinn úr Fagradal fyrir tæplega
hálfri öld og hefur lifað tvenna tímana. Ef ég má nota hina gömlu og góðu
samlíkingu og líkja framvindunni við straumvatn, þá hefur sú elfur rutt sig
hraustlega og heljað fram með ofsahraða og jakaburði. Þú fagnaðir þessari
leysingu, fylgdist með straumnum og gerðist sjálfur virkt afl í framrásinni.
Mér stóð aftur á móti stuggur af hamförunum, og ég bjargaði mér upp í
hólma, þar sem ég hef setið síðan. Nú hefur þú á gamalsaldri tekizt á hendur
ferð upp með straumi tímans og litið út í þennan hólma. Mér er þess vegna
nokkur forvitni á að heyra, hvernig þér þykir að vera hingað kominn.“
282