Tímarit Máls og menningar - 01.12.1965, Qupperneq 68

Timarit Aláls og menningar
Valur sendi skeytið aftur um hæl:
„Ætli það sé þá miklu lakara en þeirra, sem ekki geta ófullir verið fyrir
gáfum.“
„Svona, bræður, elskið þið friðinn,“ sagði nú Hreggviður, sem leitt hafði
hjá sér umræðurnar og látið sér nægja að stauta kringum gesti sína til að
sinna óskum þeirra. „Betur þætti mér, að allir færu ómeiddir af hnútukasti úr
þessum gleðskap.“
„Engar áhyggjur, mágur,“ sagði Jarl. „Við Valur höfum skotizt á smá-
skeytum án þess að sakaði. Annað mál er það, að ég er dálítið hörundssár
fyrir vini mínum Dionysosi. Hann virðist ekki eiga mikla framtíð fyrir sér í
velferðarríkinu. Bezt gæti ég trúað, að honum yrði útskúfað þaðan, ef hann
hverfur þá ekki sjálfkrafa á brott út úr leiðindum. En ekki sakar kannski að
minna á það, að þá fyrst, þegar vínguðinn slæst í för ineð mannfólkinu, fer
því að miða eitthvað áfram á framfarabrautinni, eftir að það hafði morrað
í hálfa milljón ára eða hver veit hvað lengi í næsta nágrenni við apa. Diony-
sos snart manninn með vínviðarsprota sínum og gaf honum nýja sýn, lagði
honum í brjóst nýjar óskir, hvíslaði að honum hinu fyrsta ljóði. Mér er sann-
arlega til efs, hversu fer um framtíð þessa lánlausa kyns, ef hinn draumlyndi
goðsveinn slítur samfylgd við það.“
Líklega hefði þessi ræða orðið eitthvað lengri, enda þótt Jarl væri orðinn
nokkuð loðmæltur, ef ekki hefði kveðið við í þessu tónlist frá grammófóni,
ekki beinlínis lágvær. Reynir hafði fengið þá hugmynd að leika eitthvert nú-
tímatónverk, kannski til að stríða frænda sínum eða þá til að skapa þáttaskil
í veizlunni. Hvað sem um það var, heyrðist ekki mannsins mál næsta klukku-
tímann, og þegar hið hljómríka verk var loks á enda, tóku gestir að tygja sig
til heimferðar. Þó bærði Jarl frá Jarlsstöðum ekki á sér, því að hann var
sofnaður vært og varð ekki afturkallaður í bráð til þessa rangsnúna heims.
Nokkrum dögum eftir gestaboðið afhenti Hreggviður nefnd þeirri, er for-
uslu hafði í barállunni gegn inngöngu íslands í Velferðarbandalagið, and-
virði húss síns. Hann lét þess getið við það tækifæri, að hann teldi ástæðu-
laust að gera nokkurt veður út af þessu framlagi sínu lil þarflegs inálefnis.
Það væri ekki umtalsvert, þó að menn reyndu að gera þegnlega skyldu sína.
Viðtakendur sögðu féð koma í góðar þarfir og yrði fyrir bragðið hægt að
skipuleggja miklu víðtækari áróðursherferð en ella. Gerðu þeir ráð fyrir, að
þegar lokið yrði fundaferðum um landið, yrði haldinn útifundur í höfuð-
staðnum, líklega að mánuði liðnum eða þar um bil.
306