Tímarit Máls og menningar - 01.10.1968, Blaðsíða 35

ir þau lífsskilyrði sem ætlað er að
valda útrýmingu alls hópsins eða
hluta hans.
d) Að takmarka harneignir með
þvingunarráðstöfunum.
e) Að flytja börn burt með
valdi . ..
IJað er með öðrum orðum ekki
sannmæli að um tvo kosti sé að ræða,
uppgjöf eða dauða; því að uppgjöf
er í þessu tilviki sama og þjóðarmorð.
Það væri nær sanni að segja að menn
verði annaðhvort að kjósa skjótan
dauðdaga ofbeldisins eða hægfara
dauðdaga eftir að hafa sætt líkam-
legri og andlegri niðurlægingu um
lengri eða skemmri tíma. Þess vegna
er réttara að segja að engra kosta sé
völ, því að Víetnömum eru ekki sett
nein skilyrði til að fullnægja.
Er þessu öðruvísi farið í Norður-
Víetnam?
I fyrsta lagi er þar um að ræða
gereyðingu; dauðinn er ekki aðeins
daglegt brauð fyrir íbúa landsins,
heldur eru efnahagsundirstöður þess
eyðilagðar á kerfisbundinn hátt, allt
frá flóðgörðum til verksmiðja, þar
sem „ekki má standa steinn yfir
steini“; árásir eru gerðar vísvitandi á
óbreytta borgara, einkum í sveitahér-
uðum; sjúkrahús, skólar og helgi-
staðir jöfnuð við jörðu. Markvisst er
unnið að því að gera að engu árang-
ur tuttugu ára sósíalisma. Sé þetta
aðeins gert til að skjóta íbúunum
Þjóðarmorð
skelk í bringu, þá verður því mark-
miði ekki náð nema með því að út-
rýma æ stærri hluta þjóðarinnar. Og
þá eru hryðjuverkin sjálf, með sínum
sálrænu og félagslegu afleiðingum,
jafngildi þjóðarmorðs: vér vitum
ekki nema þau orsaki, einkum ineðal
barna, geðrænar truflanir svo að and-
legt jafnvægi þjóðarinnar bíði lang-
varandi eða jafnvel varanlegt tjón af.
Hinn kosturinn er uppgjöf. Það
táknar, að Víelnamar sætti sig við
skiptingu landsins í tvo hluta og kúg-
un samlanda sinna undir bandarískt
alræði með eða án milligöngu leppa,
jafnvel kúgun eigin fjölskyldu, sem
styrjöldin hefði tvístrað. Vafasamt
er að þessi óþolandi niðurlæging
mundi binda enda á stríðið. Þó að
þjóðfrelsisherinn og Norður-Víet-
nam séu nánir bandamenn, eru hern-
aðarlist og bardagaaðferðir þeirra
frábrugnar vegna þess hve aðstaða
peirra í styrjöldinni er ólík. Ef ÞFF
héldi áfram baráttunni mundu banda-
rískar sprengjuflugvélar ekki láta af
árásum sínum á N-Víetnam þrátt
fyrir uppgjöf þess. En ef bundinn
yrði endi á styrjöldina, þá er oss
ljóst — af opinberum yfirlýsingum
— að Bandaríkin mundu fúslega láta
fjallháar fjárfúlgur af hendi rakna til
uppbyggingar í Norður-Víetnam.
Þetta þýðir einfaldlega, að þeir
mundu splundra — með einkafjár-
festingu eða skilorðsbundnum lánum
— öllum efnahagsgrundvelli sósíal-
9 TMM
129