Tímarit Máls og menningar - 01.10.1968, Blaðsíða 55

Tveir kaflar úr sjálfsœvisögu
Á sunnudagsmorguninn klæddist ég einkennisbúningi mínum og fór að
heimsækja Tsjerpúnov. Hann átti heima í litlu húsi í úthverfi Petsjersk.
Sýringar uxu svo nálægt því, að það var dimmt inni um hábjartan daginn.
Þetta var seint um haustið, runnarnir sem enn voru grænir voru rennandi
af regnúðanum. Gufuskipin á Dnjepr blésu undan höfðanum, þau voru að
kveðja Kænugarð og fara í vetrarlægi. Ég gekk upp þrepin, tók í kopar-
hring forneskjulegrar dyrabjöllu og heyrði hringingu hennar inni í húsinu.
Tsjerpúnov opnaði dyrnar, hann var í gráum jakka með flókaskó á fót-
um.
Húsið var fullt af undursamlegum hlutum. í sporöskjulöguðum spegli sem
hékk í forstofunni sá ég lítinn dreng, rjóðan af feimni vera að hneppa frá
sér frakkann með skjálfandi fingrum. Eg áttaði mig ekki strax á því, að þetta
væri ég sjálfur. Meðan ég var að glíma við að hneppa frá mér leit ég á um-
gjörð spegilsins, hún var sveigur úr fölum glerblómum, laufum og vínberja-
klasa.
„Þetta er Feneyjagler,“ sagði Tsjerpúnov og hjálpaði mér úr frakkanum,
„taktu vel eftir því, snertu það ef þú vilt.“
Ég snerti varlega eina glerrósina, hún var næstum ógagnsæ, líkt og hún
væri rykug, en ljósgeisli úr næsta herbergi féll á hana og við það fékk hún
rauðan blæ.
„Þetta er eins og sykraðir, tyrkneskir ávextir,“ sagði ég.
„Asnaleg samlíking,“ tautaði Tsjerpúnov, „en það er nokkuð til í því.“
Ég roðnaði svo, að mig sveið í andlitið. Þá klappaði hann á herðar mér:
„Fyrirgefðu, þetta er aðeins máltæki mitt. Jæja, komdu inn í stofu og
drekktu te með okkur.“
Ég ætlaði að fara að afþakka það, en hann tók í handlegginn á mér og
leiddi mig inn í borðstofuna. Þetta var eiginlega frekar garður en stofa, til
þess að komast í sæti mitt við borðið varð ég að beygja stóra plöntu til
hliðar og nokkrar langar greinar sem héngu niður úr loftinu með ilmandi,
rauðum könglum, pálmablöð breiddust út yfir borðið, vasar með rauðum,
gulum og hvítum blómum voru í gluggakistunum.
Ég settist en spratt þegar á fætur aftur því að ung, grönn og lítil kona
með tindrandi augu vatt sér inn úr dyrunum.
„Þetta er drengurinn sem ég sagði þér frá, Masja,“ sagði Tsjerpúnov,
„sonur Georgí Maxímovítsj.“
Stúlkan rétti mér hönd sína, hún hafði armband um úlnliðinn, sem
hringlaði í.
149