Tímarit Máls og menningar - 01.10.1968, Blaðsíða 70

Timarit Máls og menningar
hátt á aldur, skuli gera þér tilskrif, stórheiðarlegum manniuum. Sjálf er ég
forviða á þvi og ofboðlítið smeyk við það, sem lífsins framgangur kemur
aumri ellikonu til að gera. En svo er í pott búið, að ég er nú liðlega sjötug
og nálgast nú banans blessuðu lausn. Ætíð hef ég verið við þvotta og ekki
hefur mér veitzt setult um dagana, heldur verið dundsöm oftast. Ég hef hýrzt
ein i mínu kofagægsni og aldrei orðið neinum karlmanni til undirlætis.
Að því ég bezt veit hef ég fáum valdið angri og þá óvart ætíð, heldur hef
ég ekki hugnazt neinum sérlega, en reynt að rækja minn starfa sem höndug-
legast. Margt gólfið hef ég þvegið og sumar fjalir skúrað hvítar, og nú er
ég bogin í baki og eilitið skökk aftan um mig af því að klúka og bogra í
stigum og göngum. Hendurnar mínar eru meyrar og vatnssósa, en snemma
á morgnana eru þær rauðar og bólgnar, og þá hef ég sárindi af því að nota
þær til nokkurs hlutar.
Allt það, sem ég hér til hef niðurskrifað veizt þú og dylst engum er til
þekkir. En annað var erindið við þig en að segja þér það, hvað allir vita.
Svo er að næstliðinn þriðjudagseftirmiðdag fór ég að hugsa og hjala við
mig sjálfa um mitt starf og minn hlut í þessum heimi.
Og það er tilefni bréfsins.
Á því téða síðdegi, er ég kom til verks að aflíðandi nóni blöstu við mér
blettóttar gólffjalir, óþokki í hverri tröppu og götuskitur í öllum rifum,
rétt eins og alla aðra daga í þessi fimmtíu ár, sem ég hef ræst þetta hús.
Eg tók fram skrubb og öll mín þvottatól og hamaðist á gólfinu unz allt var
hvítskúrað, fágað og lireint, svo sem þú þekkir mín handbrögð bezt. Þá
laust þeirri hugsun niður í mitt höfuð að einu gilti hversu vel ég þrifi, því
ætíð er það óbrigðult, að hið næsta sinni, er ég kem, verður allt með sömu
ummerkjum og áður en ég hóf minn þrifnað. Svo hefur verið öll þessi
fimmtíu ár, að einn dagur gerir allan svita og strit gærdagsins að engu.
En hitt er þó ennþá argvítugra og skömmóttara að því betur sem ég vinn,
þeim mun gjörsamlegar útmái ég öll merki þess að nokkurn tíma hafi verið
tekið til hendi. Því hvern grunar skít á skúruðu gólfi? Þann veg aðeins sést
sannvirði verka minna að ég vanræki þau. Finnst þér þokki? Og fyrst nú
veröldin launar svona alla hjarta míns alúð, sem óskipt hefur runnið til
míns starfs í fimmtíu ár, þá vil ég hreint ekki vera upp á hana komin með
neitt, heldur sker mig á háls og hverf til annars heims, ef vera kynni að
vegur þrifnaðarkonu i þörfu starfi væri einhverri vitund meiri þar en hér.
Þetta er nú kveðjan til þín Kláus dyravörzlumaður, að mér burtsofnaðri
og hjáliggjandi þessu bréfi.
164