Tímarit Máls og menningar - 01.10.1968, Blaðsíða 76
Tímarit Máls og menningar
Vel sje þér Jón! á værum beff,
vinar af sjónum laungu liðinn,
lúður á bón um himnafriðinn;
kalt var á Fróni, Kjærnesteð!
Sloknaði fagurt lista ljós.
snjókólgudaga hríðir harðar
til lieljar draga blóman jarðar,
first deír í haga rauðust rós.
Jeg veít ekki hvaS segja skal; jeg hefði nærri því viljað hiðja þig, að koma
þessum stökum í Skírni, ef kvæðanefndin vill taka þær.
Heldurðu jeg muni skrifa þjer meíra á dag? neí, neí, kall minn! Þjer er
líka orðið mál að fara að vega eítthvað af leígnasmjerinu, sem þeír hafa kom-
ið með í dag, landsetarnir hans Kristjáns míns.
ast Tu!
sic voveo, cunctos, dum spiritus occupat artus
vítalis, summa prosperitate vale!
og þó það væri ekki „cunctos“ kall minn!, til að minda, ef.
Það er nú í annað sinn þeír hafa gjert mig að presti, mennirnir. Marmier
gjerði það first í brjefum sínum eíns og þú manst; nú hefur Kramsi fetað í
fótspor hans í „rímum af Sveíni og Valdemar og bardaga á Grataheiði41.
Hann segir þar í eínum mannsaungnum:
”Sá sem hjer um hauðrið fer
og hætta biður fornum sið
Fjölnir er að meína mjer
mærðarklið að sitja við.”
”Svo óhlýðinn samt eg bíð
sœmdalestan viður prest,
eínatt síðan sá hans níð
síng eg hrestttr kvæðin flest“'
o. s. fr. o. s. fr.
Það væri kannskje ekki óskjemtilegt að fá rímurnar til láns á turni.
Svo jeg segi þjer nú satt, kunníngi! þá fór jeg í firra dag, að búa mjer til
”Gammel-ost” jeg átti hlandblöðru úr svíni, sem Reinhardt hafði sent rnjer
í firra vor — og tók hana, og batt onifir krúsina — og leísti ofanaf aptur
rjett núna. Jeg vildi feginn þú værir kominn að smakka! seí, sei diöfullinn
þinn! það er eínsog Olafur kóngur Triggvason hefði búið hann til. Enda þótt
nú sje orðið áliðið daginn, ætla jeg að taka mjer ögn í staupinu, og skrifa
svo þrjár eða fjórar línur, meðan kjertisstubburinn minn endist til.
Þú hefur væntanlega heírt talað um þessar Sk(r)iblur; nafni minn góður í
Reíkholti, gamli maðurinn skrifar mjer, að hann jarpur minn hafi ætlað að
sálga sjer í Skriblu, af leíða á lífinu, jeg skrifa honum aptur og segi, að
' Utanmáls metí þessu erindi stendur: enn hvað hann hefur hitt það ótrúlega vel!
l’humble preter! — beslægtede Aander, kall minn góður.
170