Tímarit Máls og menningar - 01.01.1988, Qupperneq 35

Eftir spennufallið
kaupsýslumaður „með margt í takinu“ eins og hann orðaði það
þegar hann tók á móti þeim á ríkmannlegri skrifstofu sinni. Hann
var virðulegur og föðurlegur maður á óræðum aldri með gulgljáandi
skalla, andlitið slétt og fellt og sérkennilegur kækur í nasavængjum.
Eitt af því sem hann hefði í takinu væri þessi sjoppa, Paradís, og
hann væri að svipast um eftir ungu og rösku pari sem gæti tekið að
sér daglegan rekstur hennar, séð um að allt gengi snurðulaust. Sjálf-
ur hefði hann svo mörgu öðru að sinna, sagði hann íhugandi, og
nasavængirnir tifuðu með eins og til áherslu.
Ekkert af þessu fannst þeim Aðalsteini og Eddu neitt sérlega
spennandi eða freistandi, enda vissu þau af þungbærri reynslu hve
sjoppukarlar geta oft verið viðsjárverðir. Þau fundu bæði af eðl-
isávísun að þetta var ekkert handa þeim og leiddu því talið sam-
kvæmt venju rakleitt að launamálum til að geta bitið manninn af sér.
En þá fyrst fór að færast hiti í leikinn og þau fengu ástæðu til að
leggja við hlustir: Aðspurður um mánaðarlaun nefndi Guðni eins og
ekkert væri sjálfsagðara upphæðir handa hvoru þeirra, sem voru að
minnsta kosti tvenn bankastjóralaun og bílastyrkur þá innifalinn.
Honum stökk ekki bros og þau fundu strax einhvern veginn að
manninum var alvara. Að sjálfsögðu voru þetta svimandi upphæðir
miðað við óveruna sem Edda hafði á barnaheimilinu eða Aðalsteinn
í útkeyrslunni hjá Blaðinu.
I fyrstu varð þeim orðfall, svo Guðni hélt áfram ótrauður og
sagðist sjá það á ýmsu að þau væru einmitt fólkið sem hann væri að
leita að. Aður en þau komu upp nokkru orði hafði hann lagt til að
þau kæmu með honum þá þegar að skoða sjoppuna.
Þegar þau voru bæði sest í aftursætið á glæsivagni Guðna skiptust
þau þar á þýðingarmiklum augnaráðum. Augnaráð Eddu var til-
kippilegt og sagði: „Alveg er þetta makalaust, eigum við ekki bara
að slá til?“ En Aðalsteinn, alltaf gætnari, lét glampa á móti: „Maður-
inn hlýtur að vera geðbilaður, ég á nú eftir að sjá hann borga þessi
laun . . .“
Einkennilegast var, að það var engu líkara en Guðni hefði laumast
inn í augnaráðin og vissi innstu hugsanir þeirra. Varð þó ekki séð að
hann hefði svo mikið sem gjóað auga í spegilinn. Nasavængirnir
stigu sinn dans og hann sagði:
- Að sjálfsögðu greiði ég ykkur fyrirfram . . .
25