Tímarit Máls og menningar - 01.01.1988, Blaðsíða 110

Tímarit Máls og menningar
sér fyrir augnaráði annarra; og um leið og hann opnaði augun fann
hann hvernig fingurnir þrýstust að andlitinu: neðst á þumalfingrinum,
undir strekktu hörundinu, sá hann hvar blóðið rann eftir bláleitri æð;
hann þrýsti fingri þar á og fylgdist síðan með því hvernig ljós blettur-
inn varð bleikur þegar hann sleppti. Hann fylltist viðbjóðslegri vissu;
það sem hann hafði reynt að berja niður í sjálfum sér undir því
yfirskini að hann ætlaði að sameinast heiminum, var lífið sjálft, hvorki
meira né minna. Og þær þokukenndu sýnir sem höfðu heillað hann
voru aðeins lævísleg brögð þreytts líkama sem þráði hvíld. Líkami
hans hafði svikið hann, vélað hann, og með vissum hryllingi hugsaði
hann með sér að nú þyrfti hann að umbera þennan uppgjafa líkama,
rétt eins og fangi sem verður að dragnast með líkið af félaga sínum
hlekkjað við sig.
Hann leit aftur á fölar hendur sínar sem smátt og smátt tóku á sig
eðlilegan lit: hafði hann ekki alla tíð verið að láta undan á einn eða
annan hátt? Var þessi seigfljótandi vökvi sem þandi út æðar hans ekki
sífellt að reyna að sleppa út, drjúpa, blandast ónefndri hamingju
jarðarinnar? Nú voru fáir á ferli í borginni; skýin voru að taka á sig lit
sólarlagsins; allt tæki brátt enda, ekkert var við því að gera. Þegar upp
yrði staðið að lokum, yrði allt komið í bland, menn og dýr, fúnar
trjágreinar og ryðgaðir járnbútar, allt myndi skolast út í farveg fljóts-
ins mikla. Honum hafði kólnað um stund, en það var aðeins undanfari
fimbulkulda heimsins alls.
Skyndilega umvafði hann vindsveipur: hann hresstist heldur og
stóð á fætur. Þegar hann var staðinn upp og gekk meðal vegfarend-
anna, fékk hann aðra hugdettu: öll héldu þau sína leið, nema hann,
hann einn myndi deyja, hin myndu öll lifa hann. Fljótið myndi kastast
áfram í boðaföllum: hann myndi standa einn eftir á fljótsbakkanum.
Hugmyndin hvarf úr huga hans, hann gekk nokkur skref upp götuna
og þar sem aftur var farið að rigna skaust hann undir skýli á blaðavagni
og keypti sér dagblað. A heimleiðinni horfði hann hugsi á fingur sína
sem höfðu litast prentsvertu. Annað skipti hann ekki máli þá stundina.
(Úr smásagnasafninu Kalsavor. Útg. í París 1983)
Friðrik Rafnsson þýddi
100