Tímarit Máls og menningar - 01.01.1988, Blaðsíða 62

Tímarit Máls og menningar
veikan glymjandann. Það verður að heyra slögin til enda til að
greina að nýju einhvern óm, afbakaðan af fjarskanum.
„Þetta var fyrsta hringingin," segir sá stærri.
Smáaldan fellur, hægra megin við þau.
Þegar kyrrðin kemst á aftur, heyra þau ekki neitt lengur. Ljós-
hærðu börnin ganga alltaf með sömu háttbundnu hrynjandi, og leið-
ast öll þrjú. Fyrir framan þau, var fuglaflokkurinn ekki í nema fárra
skrefa fjarlægð, og slær vængjum og hefst til flugs.
Þeir hnita sama hring yfir vatninu, til þess eins að setjast á sandinn
og fara aftur að spígspora, ætíð í sömu átt, einmitt í flæðarmálinu, í
um það bil hundrað metra fjarlægð.
„Þetta er kannski ekki sú fyrsta,“ ítrekar sá minni, „ef við höfum
ekki heyrt hina, fyrir . . .“
„Við hefðum alveg eins heyrt hana,“ svarar granni hans.
Þau hafa ekki af þeim sökum breytt ferð sinni; og sömu sporin,
að baki þeim, halda áfram að fæðast, jafnharðan, undir sex berum
fótum þeirra.
„Við vorum ekki eins nærri, áðan,“ segir stúlkan.
Eftir andartak segir stærri drengurinn, sá sem var hamramegin:
„Við eigum ennþá langt.“
Og þau ganga enn öll þrjú í þögn.
Þannig þegja þau þar til klukkan, sem alltaf er jafn ógreinileg,
ómar að nýju í kyrru loftinu. Stærri drengurinn segir þá:
„Þá er það klukkan." Hin svara ekki.
Fuglarnir sem þau voru í þann veginn að ná, slá vængjum og hefja
sig til flugs, fyrst einn, síðan tveir, síðan tíu . . .
Síðan hefur allur flokkurinn setzt á sandinn, og færist áfram eftir
ströndinni, í um það bil hundrað metra á undan börnunum.
Hafið þurrkar jafnóðum út stjörnuförin eftir fætur þeirra. Börnin,
hinsvegar, sem ganga nær hömrunum, hlið við hlið, og leiðast, skilja
eftir sig djúp spor, þar sem þreföld línan lengist samhliða flæðarmál-
inu, eftir mjög löngum sjávarbakkanum.
Hægra megin, þeim megin sem sjórinn er grafkyrr og sléttur, fellur,
ætíð á sama stað, sama litla aldan.
Thor Vilhjálmsson þýddi.
52