Tímarit Máls og menningar - 01.01.1988, Qupperneq 106

Daniéle Sallenave
Kalsavor
Dag nokkurn í lok mars, þegar Tómas var á leið heim eftir Gobelins-
götu, fylltist hann skyndilega þeirri vissu að hann kæmist ekki lengra.
Þegar hann leit í kringum sig (í skerandi birtunni), kom hann auga á
bekk með hálfflagnaðri grænni málningu við næsta götuhorn, gekk
þangað og settist niður. Ekki fannst honum hann vera slappur, síður
en svo, né heldur óvenju þreyttur, hann komst einfaldlega ekki lengra.
Þegar hann var sestur, fékk hann ákafan hjartslátt og svimaði dálítið,
rétt eins og hann hefði rámað í mistök eða hann hefði hitt einhvern
óvænt, en brátt leið þetta hjá. Astæðulaust rót komst á tilfinningar
hans, rót sem olli því að honum fannst hann tómur að innan, máttfar-
inn, úti á þekju. Hann slengdi sér aftur á hart bekkbakið, fann hvernig
trésláin sökk í bak hans, og leit til himins. Hátt uppi virtist flugvél á
vesturleið skjótast frá einum skýjabakkanum til annars og skildi eftir
sig tvöfalda rák sem brátt leystist upp í hnoðra. Tómas beindi augna-
ráði sínu með herkjum niður á gangstéttina, þvínæst út á götuna þar
sem óslitin röð bíla náði alla leið út á Italíutorg, en yfir þeim lá þéttur
skýjabakki sem sveif líkt og efnislaust í sviftivindum háloftanna.
Enn leit hann niður og reyndi að hafa augun af þessari stöðugu
hreyfingu sem olli honum svima og vakti hjá honum löngun til að
hverfa upp í grámósku himinsins. Hann lokaði augunum, en fann til
samskonar grámósku innra með sér og opnaði augun aftur skelfingu
lostinn; hann reyndi að horfa á fótleggi sína, fæturna í skónum,
rykfallin brotin í mjúku leðrinu, síðan á hendur sínar sem hann hafði
lagt flatar á lærin, svona hvítar, slappar, hrukkóttar, líkt og afhöggnar.
Hann hreyfði fingurna svo lítið að varla sást, glennti þá í sundur, og
honum fannst sem þeir hlýddu skipun hans treglega, líkt og þeir héldu
sig í fjandsamlegri fjarlægð frá honum. Loks lyfti hann þeim í augn-
hæð, þrýsti þeim saman aftur og stakk þeim á kaf í vasana á vetrar-
frakkanum sínum. Honum var kalt, en leið á vissan hátt vel. Hann
ætlaði aðeins að hinkra við og halda síðan áfram. Skyndilega komst
aftur ástæðulaust rót á huga hans: sömu innantómu áhyggjurnar, kvíði
útaf framtíðinni, minning um óhapp, og þessar áhyggjur lögðust á
96