Tímarit Máls og menningar - 01.01.1988, Qupperneq 119

Að vera tvíkynja og deyja aldrei
>ess að setningin er vel upp byggð eða hljómfögur. Rithöfundurinn er
ánægður vegna þess að honum finnst hann hafa náð í eða gómað augnabliks
reynslu, stund af heiminum, að þessi setning og heimurinn fallist í faðma.
Falleg setning er tak á heiminum.
F. R.: Felst ánægjan af því að skrifa í því að ná þessu taki?
D. S.: Einmitt. Eg er ánægð þegar mér finnst ég hafa náð taki á einhverju.
Ég segi ekki tjáð eitthvað, það er allt annar handleggur. Þetta viðhorf kann að
virðast einkennilegt, því hvað er það sem segir okkur að samband sé milli
heimsins og setningarinnar? Það er stóra spurningin. En tungumálið snýst
ekki um sjálft sig, það fjallar um heiminn og beinist til einhvers. Þegar ég
skrifa setningu er hún ætluð einhverjum og því reyni ég að orða hana á þann
veg að hún snerti hann sem dýpst. Þetta kallast að vera hnyttinn.
F. R.: Þér tókst bærilega upp víða í leikritinu Hjónaspjalli sem nú er verið
að leika hér í París. Sérstaklega finnst mér þú klykkja út með góðri setningu,
en leikritið endar á eftirfarandi veg:
Hún: Einmitt. Vera tvíkynja og deyja aldrei.
D. S.: Mannkynið er tvískipt í konur og karla. I leikritinu slæ ég samskipt-
um kynjanna upp í grín, grín sem vonandi er ekki án alvarlegs undirtóns. I
síðustu setningunni kem ég inn á draum manneskjunnar um að vera eilíf. Ég
er þarna um leið að vísa í Platón og goðsögn hans um ástina. Astin er löngun
tveggja einstaklinga til að renna saman í eina veru. Það að skrifa er einmitt að
vera tvíkynja og deyja aldrei. Þess vegna vil ég ekki láta loka mig inni í
kvennabókmenntunum. Með því að skrifa læt ég þennan brjálæðislega draum
rætast: vera tvíkynja og deyja aldrei.
109