Tímarit Máls og menningar - 01.01.1988, Side 83

Dtsmd til að hrekjast
það sem sagt var um kynið á bekknum áður reynist vera „í sjötta bé“ (36),
og það meira að segja „einhver besti nemandi“ (36) sem Alda hefur haft.
Einnig við hana er Alda í keppni um augnaráð Antons. I rútunni á leiðinni
í Selið sér hún að Anton er upptekinn af Lísu. Hildur leikfimikennari er
raunar einnig með í för, en úr leik þar sem hún er „hálfluraleg í dag, dúðuð
í lopapeysu og stígvél“ (36). Alda er hins vegar „í græna buxnadressinu sem
fer svo vel á rassinn“ og „þarf ekki að hafa áhyggjur af því að aðrir taki sig
betur út“ (36). Til að sigrast á Lísu tekur Alda til bragðs að setja sig á svið
og syngja í hljóðnemann. Við það nær hún tökum á augnaráði Antons og
reyndar um leið bekkjarskáldsins í sjötta bé sem horfir á hana „brostnum
augum“ (37). Anton „gleymir að horfa á litlu fröken Lísu sem sér að hann
horfir á mig“ (37). Þarna er hvorki meira né minna en um þrefalda sýn að
ræða. Alda sér að Lísa sér að Anton sér hana. Afleiðingin af þessu verður
að Anton skiptir um sæti og sest hjá Oldu.
Þannig á augnaráðið að færa henni symbíósuna, leiða til snertingar og
ástar. „Öllu hef ég stjórnað nema þér“ (166) segir hún eitt sinn við Anton.
Það reynir hún að gera með kroppnum á sér (sem er ef til vill eina leið
kvenna til að hafa áhrif á karlveldið), en það tekst ekki nema stutta stund.
Samband þeirra hefst í bílnum á leiðinni heim til hennar nóttina eftir árshá-
tíðina með því að hann horfir á hana:
Hann horfir á mig í hlutlausri þrá. Hann lokar augunum smástund og
hann stekkur í huganum. Hann lítur aftur á mig. Hann verður. (40)
Og þegar því lýkur er hann hættur að horfa. Það gerist þegar hann
kemur heim aftur frá útlöndum, gengur inn á kennarastofuna og „þykist
vart sjá“ (65) hana. Þessi þrá eftir horfnu augnaráði han. er hvað eftir
annað endurtekin í sögunni:
Augnaráð þitt er ekki margrætt heldur einrætt. Það heldur sínu striki.
Stöðugu. Framhjá mér. (75)
Oftar en ekki tengist það glataðri snertingu, líkama sem hefur verið
hafnað:
Einu sinni í Skjólunum sat maðurinn á móti Öldu. Hann var hættur og
mátti ekki snerta. Hann horfði yfir axlirnar á mér og brjóstin og mjaðmirnar
í ljósrauða kjólnum. . . Enginn horfir yfir mig einsog þú. . . (185)
Svik Antons við Oldu eru síðan endanlega innsigluð þegar hún sér hann
vera að klípa keppinautinn Hildi leikfimikennara og „káfa á“ (81) henni:
73