Tímarit Máls og menningar - 01.01.1988, Síða 125

hin í heimsókn til apótekarahjónanna
sænsku og lesandi fær að sjá heimili
þeirra með furðu lostnum augum Lóu-
Lóu. Með því að lýsa því nákvæmlega
fáum við glögga lýsingu á því hvernig
alþýðuheimilin í Firðinum eru ekki, enda
kemst Lóa-Lóa að því af hyggjuviti sínu
að frú Petterson búi ennþá í Svíþjóð, það
sé eins og að koma í annað land að heim-
sækja hana.
En einnig þetta breytist á bókartíma.
Glæsileg erlend húsgögn fara að streyma
inn á heimilin, tákn þeirra í bókunum eru
stofuskáparnir með glerinu sem hristist
þegar maður gengur framhjá þeim.
I bókunum gerast ótal atburðir, stórir
og smáir, og tæpt er á mörgu athyglis-
verðu. Atvinnumál eru nefnd aftur og
aftur enda er höfundi ljóst að maðurinn
lifir á brauði. Kynferðismál eru ekki
feimnismál. Lóa-Lóa er upptekin af því
hvað Fleiða er að verða stór, fá brjóst og
fara á túr. Flókið samband afa og ömmu
sýnir að fólk hættir ekki að hafa heitar
tilfinningar þótt það eldist. Mitt í hvunn-
deginum gerast hrikalegir atburðir. Þeg-
ar systurnar eru að kaupa fisk frétta þær
að báturinn hans Bárðar hafi brunnið við
bryggjuna. I annað skipti slær saman
stórviðburðum: fjölskyldan er að koma
frá því að láta mynda barnaskarann í
fyrsta sinn þegar hún fréttir að vin þeirra
hafi tekið út af skipi. Framandi gestur
sest að í næsta nágrenni en þegar bærinn
hefur tekið honum með kostum og kynj-
um koma opinberir aðilar og leiða hann
burt.
Þetta er umgerðin, litríkur rammi ut-
anum aðalatriðið, systurnar þrjár.
Þær eru afar ólíkar. Persónur þeirra
eru skýrar og vel aðgreindar. Ffeiða, sú
sem lesandi þríleiksins kynnist fyrst vel,
er gáfaða barnið, eftirlæti fullorðna
fólksins. Hana dreymir um að verða rit-
Umsagnir um btekur
höfundur og reynir stöðugt að „skrifa"
nýtt líf fyrir fjölskyldu sína. Hún hefur
áhyggjur af áliti annarra og reynir að
fegra óstýriláta fjölskyldumeðlimi í aug-
um þeirra sem hún metur mikils:
Einu sinni sagði hún við Kristínu
á 12 að mamma og pabbi væru
niðri í bæ og þá var pabbi blind-
fullur heima með Láka neta-
manni. Og mamma bálreið. I ann-
að skipti sagði hún Kristínu að nú
ætti að fara að gera við grindverk-
ið, og samt hafði enginn talað um
það heima. (Saman, 133—4)
Heiðu dreymir um merkilegra líf og
reynir að búa til ímynd þess. Dæmi um
það er myndatakan af barnahópnum og
allt sem hún leggur á sig í því sambandi til
að fjölskyldan virðist venjuleg og gjald-
geng. Hún leggur áherslu á hlutina eins
og þeir tettu að vera, þrasar og nauðar í
hinum fullorðnu að koma nú hlutunum í
lag. En í reynd breytir hún engu. Draum-
urinn verður ekki annað en draumur.
Að verða fullorðinn er að sofa í
ókunnu rúmi
Lóa-Lóa er raunsæ, hana dreymir ekki
stóra drauma. Hún veltir fyrir sér hvern-
ig hlutirnir eru til þess að sætta sig við þá
- þótt þeir þroski hana líka. Hún gerir
allt hægt, og afi kallar hana landpóstinn.
Hans reynsla af þeim var að þeir hefðu
borið póstinn svo seint til fólks að hann
hefði ekki skipt neinu máli lengur þegar
hann loksins kom.
Reyndar er býsna d jarft af Guðrúnu að
gera Lóu-Lóu að aðalpersónu í heilli
bók, hún er svo venjuleg að í fljótu bragði
virðist manni hún aðeins nýtast sem
aukapersóna. „Hvað á skáldsagnahöf-
undur að gera við venjulegt fólk?“ spyr
Dostojevski í Fávitanum (II, 162), og
heldur áfram: „hvernig á hann að kynna
115