Húnavaka - 01.05.1972, Qupperneq 21

HÚNAVAKA
19
koma mér til byggða. T. d. sögðu margir ferðalanganna við vin
okkar Eystein á Yztu-Nöf án þess þó að ég lieyrði. „Hann er nú
orðinn eitthvað klikkaður hann Kristján. Er ekki kominn tími til
að hann hætti hér.“ Annars held ég að ástæðan fyrir þessum hug-
myndum hafi verið sú, að þegar bílarnir komu hver eftir annan
til að fá benzín og
blessað fólkið lét
spurningunum
rigna yfir mig og
oftast þeim sömu.
Þ. e. hvernig sé að
vera svona langt
lrá öðru fólki allan
veturinn og annað
í þeim dúr, gat ég
oft ekki stillt mig
um að snúa út úr
fyrir því. Geri ein-
hver þetta hér í
bænum segja menn
í mesta lagi við Vetrarriki vifi VeðurntiiugunarslötSina.
kunningjana „ja
það liggur aldeilis illa á honum í dag“ eða „ætli hann hafi sofið illa
í nótt“ en uppi á Hveravöllum er ekki nema ein „skýring" á fyrir-
bærinu. En í fullri alvöru sagt virtist okkur langflestir ganga um
hverasvæðið, margir fara í laugina og svo til allir skoða Eyvindartótt.
Höfðuð þið ekki mikil samskipti við þá Eystein Björnsson frá
Guðrúnarstöðum í Vatnsdal og Óskar Guðmundsson frá Brú í Bisk-
upstungum, sem voru verðir með mæðiveikigirðingunni öll sumrin,
sem þið dvölduð á Hveravcillum?
Þeir voru eins og heimilismenn hjá okkur, segir Hulda, og við
hlökkuðum alltaf til þá jieir voru væntanlegir uppeftir. Með þeim
kom vorið og sumarið líka. Þeir eru miklir prýðismenn og við vor-
um mjög lánssöm að hafa þá sem granna. Þeir bjuggu í húsi, sem
þeir nefndu Yztu-Nöf. F.innig hlcikkuðum við mikið til að dóttir
okkar Ingibjörg kæmi. Hún var alveg hjá okkur tvö fyrstu sumrin,
en þau síðari dvaldi hún hjá okkur hluta úr sumri ásamt eigin-
manni og syni. Og ekki má gleyma ánægjulegum samskiptum okkar